Home sweet home

Na een ellenlange vliegreis (zo'n 35 uur!) vanaf Christchurch, Sydney, Singapore en Frankfurt zijn we gisterochtend op Schiphol aangekomen.
Holymoly wat waren we gaar. Maar het ontvangstcommitee stond er en vergoedde veel. Erg leuk.

En wat dacht je van de Ruyn acker..... Hoe bedoel je je welkom voelen? Gaaf. Top.

Het huis staat er nog!

Oh, wat hebben we vannacht lekker geslapen in ons eigen bed.

In alle hectiek zijn we het bijna vergeten.......
Maar onze oudste kerel is ook nog 10 geworden. Van harte gefeliciteerd......
De laatste indrukken van het winnen van de Cup, de vliegreis en de aankomst op Schiphol staan hierrrrrrrrr

Over, finito, schluss

In Hanmer Springs hoorde ik een vrouw spreken over een graveyard. Zo omschreef zij het centrum van Christchurch. Ze had ’t bij het rechte eind. Het hele centrum is afgezet, gebouwen zijn er eenvoudigweg niet meer, overal staan hekken en het lijkt Haarlem wel qua eenrichtingswegen. Je verdwaalt er gemakkelijk. Nadat we even de ramptoerist hebben uitgehangen zijn we gauw de Botanic tuinen ingevlucht. Daar staan de bomen (van 300 jaar en ouder) nog gewoon. En is het lente. Prachtige bloemen.

Het uitzicht over Lyttelton vanaf de Gondola was ons niet gegund. Closed. Net als zoveel bezienswaardigheden. Zelfs in de Playground staan pionnen en hekwerk. Heel spijtig voor Christchurch.

Ook een pion is interessant

Het eind van de middag hebben we doorgebracht op het Holiday Park. Wel zo veilig en vertrouwd. Hier staan de laatste foto's

Broodje filet american, krabsalade…………………. We komen eraan.

Goodbye New Zealand! Thanks for this awesome year. We'll never forget it.

Go the All Blacks

Final Countdown!

Vanmiddag zijn we aangekomen in de op een na grootste stad van NZ: Christchurch. Het is wel even wennen: heeeeel veel mensen, auto's, verkeerslichten en winkels. Tjongejonge wat een drukte. We zijn het duidelijk niet meer gewend. 

Bewust zitten we op een Top10 Holiday Park. Het ligt redelijk centraal, er is veel te doen voor de kinderen en het leek mij wel leuk om de finale van de RWC 2011 morgenavond met wat andere mensen te kijken. Welnu, dat kan. Er is niet alleen een gamesroom maar ook een T.V.room. Leuk.

Van het ei hebben we geen last meer

De unit die we hebben is wel ff anders dan we gewend zijn. We hebben een piepklein balkonnetje (netals in A'dam destijds) en we moeten sinds een jaar weer een trap op! Fijn als je zes koffers op je gemak nog een keer wilt ordenen. Vanmiddag eerst het zooitje naar boven gesleept, maandag kan het weer naar beneden. Wat een problemen zijn er toch in de wereld :-)

Morgen gaan we 'ns bekijken wat er nog over is van het centrum. Ben benieuwd.

Ik weet niet of ik binnenkort nog in staat ben om deze blog bij te werken. Wellicht gebeurt dat pas 19.000 km hiervandaan. In Heemschurch............

De laatste indrukken van gisteren en vandaag staan hierrr

Nieuw record!

126 kilometer heen. Over met name bergweggetjes. Erg mooi. Dat wel. En de terugweg was nog meer (iets andere route). Voor een ......... zwembad!
Je leest het goed. De thermische baden van Hanmer Springs zijn wereldberoemd. In Nieuw Zeeland dan. En als je dan toch in de buurt bent kun je dit waterparadijs natuurlijk niet overslaan.
Voor zij die nog moeten gaan de volgende tip: Doe het niet. Het was geen succes. 
Alles was buiten, dus niks, nada, niets overdekt en er stond een straf windje die je in een keer deed rillen zodra je een van die stinkbaden uitkwam. Niet fijn. Er dreven ook overal blaadjes in het water. Bah. De laatste druppel, het zetje om er snel weer uit gaan kwam toen ik op een gegeven moment met Ramon en Sam in een bad met een hele batterij japanse vrouwen belandde die in het water gewoon hun kleren hadden aangehouden. Getver. Ik was er helemaal klaar mee. Gauw eruit....

Ramon heeft, na het verdiende ijsje, op weg naar de auto nog een lantaarnpaal omvergelopen. Dat krijg je met het spelletje Tag (tikkertje). Dan zien ze niets meer. Hij ziet er niet uit en heeft nu een joekel van een ei op z'n voorhoofd.

De rampfotograaf was er opnieuw als de kippen bij!

Morgen gaan we op weg naar het laatste honk. Ik ben benieuwd wat er nog over is van de stad die op 22 februari zo ongenadig hard is getroffen door een aardbeving.
De aarde zal ook schudden als de All Blacks zondagavond, in eigen land, na 24 jaar opnieuw de wereldcup gaan winnen. Tegenstander is net als 24 jaar geleden, Frankrijk.

Go the All Blacks!

Kaikoura

Gistermiddag zijn we, na een vermoeiende reis in Kaikoura aangekomen. Onderweg heeft het alleen maar geplenst en op een gegeven moment dacht ik dat we bijna de Pacific inwoeien. Holymoly wat had de bus het zwaar en wat ging het tekeer. Maar we zijn niet gecrashed en hebben uiteindelijk alleen nog maar de zooi uitgepakt, de haard aangemaakt en zijn verder lekker binnengebleven.
We zitten in een cottage op een Animal Farm; een beetje vergane glorie maar de varkens, kippen, lama's en wallabie zijn wel erg schattig. Marit en ik hebben vanochtend geholpen de beesten eten te geven. En opnieuw is er een heleboel speelgoed aanwezig en veel ruimte rond het huis. Vanochtend was het heerlijk weer en zodoende hebben de kiddies buiten gespeeld. Vooral vader en moedertje. Mees is de baby (wat een verrassing).
Voor ons geen walvissen-kijken. Ik vind het zielig, vrijwel iedereen schijnt helemaal blauw en groen van de boot te komen, de kans dat je een walvis ziet is 30% en het kost ook nog eens bakken met klauwen. Nee, wij hebben vandaag in het zonnetje langs de prachtige kust een hele mooie wandeling gemaakt en heel, heel ver in de verte zag ik een walvis. Of misschien waren het er wel twee. Of was het een orca of toch een haai? In ieder geval bewoog de zee. Ik vind het wel prima zo.


Kaikoura Range aan de rand van de Pacific Ocean

Morgen gaan we badderen in Hanmer Springs. Even goed schoon worden voordat we het vliegtuig instappen. Meer plaatjes van vandaag staan hierrr

Nelson

Ik snap wel dat mensen in deze omgeving (willen) wonen. Het klimaat is heerlijk en de voorzieningen zijn goed. En dus relatief veel grijze krullen en rollators (de pensionada's).
Gisterochtend hebben we in Jester House een pitstop gehouden. Zonnetje, bakkie koffie, speeltuintje. Veel Vitamine V. Helemaal goed.
Wel waren we T bijna kwijt; opgegeten door een tamme aal. Het liep net goed af. Kijk hieronder maar.
Later op de dag hebben we aan vliegtuigspotten gedaan. Dit keer de drukke start- en landingsbanen van Motueka. Toen het begon te regenen zijn we gauw op huus aan gegaan. Haard aan en monopolien. Ook leuk.
Vandaag scheen (gelukkig) de zon weer. Op naar Nelson. Het strand is heerlijk (en super breed).


Allemaal een mandarijntje

Een/de dierentuin is altijd een succes. Toch? Founders Heritage Park was ook de moeite waard. We hebben de dag afgesloten bij de bekende grote M. Heeft niet mijn eerste voorkeur maar goed, dat heb je zo nu en dan met kinderen.
Meer leuke kiekjes staan hier.
Morgen verlaten we Mapua en omgeving. Dan op naar Kaikoura, onze voorlaatste halte.

Abel Tasman

Als onze medelander Abel Tasman een aantal jaar geleden niet zo'n schijtluis was geweest en niet per direct de benen had genomen bij het ontdekken van NZ dan hadden de mensen hier waarschijnlijk gewoon Nederlands gesproken. Dat was wel zo handig geweest.
Anyway, in 1999 toen we hier al eerder waren, hebben we een aantal tracks in het Abel Tasman National Park in de stromende regen volbracht. Nu scheen de zon. Dan ziet e.e.a. er toch een stuk vrolijker en mooier uit. Wat een prachtige kalme, azuurblauwe zee hebben ze hier.

Wat is er fijner dan na afloop van een enerverende dag even af te koelen in je eigen spa:

Hier staan nog meer mooie plaatjes.

ps; Over een klein half uurtje nemen de All Blacks het in de halve finale van RWC op tegen Australie. Feitelijk is dat al de finale. Vergelijk het met een voetbalkraker tussen Nederland en Duitsland. 

Mapua

We zijn vandaag naar Mapua gereden. Je kent het wel. Mapua. Aan de overkant van deze baai ligt Rabbit Island. Als je bij Otautau de SH6 opgaat en die helemaal afrijdt (zo'n 1000 km) ben je er bijna. Als je helemaal wilt weten waar het ligt moet je hier klikken.
De reis vanaf Woodpecker Bay was opnieuw bochtig en groen. En regenachtig. Maar hier is het (vooralsnog) zonnig. Halverwege, bij Murchison, hebben we even de benen gestrekt en de langste swingbridge van NZ bedwongen. Altijd leuk. Of niet?

Later ging het beter :-)

Onze cottages (we hebben er 2!) zijn helemaal goed. Het bad staat in de tuin en er is veel ruimte. Dat wordt weer rugbyen en misschien zelfs kayakken!
Vanavond slapen de 3 kiddies in hun eigen huisje. Stoer!

In de verte zien we een regenboog

Meer indrukken van vandaag staan hier

Woodpecker Bay

Afgelopen donderdag hebben we, overigens in het zonnetje, Franz Jozef verlaten. Dat heb je altijd. Ik ben er nu 2x geweest en dat is meer dan zat.
De coastal road richting het Noorden blijft indrukwekkend. De wegen zijn op en top onderhouden, er wordt keurig aangeven wat de aan te houden snelheid m.n. in de bochten is en er ligt geen afval langs de weg.
Een must is de Punakaiki Blowholes en Pancake rocks. We hadden geluk met het weer en het tij. Het ging behoorlijk tekeer en Ramon had 't zelfs over de mooiste track tot nu toe.



Zo'n 15 km daarboven, in Woodpecker Bay, bevond zich onze bach. Als je hebt over een huisje aan zee dan was dit een huisje aan zee.

What a view

Het was wat behelpen met de gasflessen en de generator maar het uitzicht vergoedde een hoop.
Op vrijdag was het 's ochtends opnieuw bewolkt en regenachtig. Dan maar shoppen en de plomp in. Was al weer een tijdje geleden en succes verzekerd. Aan het eind van middag liet de zon zich weer zien. Dan is het met zo'n uitzicht wel erg fijn borrelen.

Hier staan nog meer mooie plaatjes.

FJ

In Nederland valt gemiddeld zo’n 600 mm regen per jaar. In Dublin het dubbele (denk ik). In Franz Josef Glacier, waar we de afgelopen dagen verbleven, valt gemiddeld zo’n 5100 mm. Dit is ruim 5 meter! Het maakt het meteen een van de natste plekken op aarde.
Welnu, ook wij hebben dit gemerkt. Vanaf het moment dat we de plaats binnenreden regende het (maar dan ook heeeel hard en van die echte grote, natte druppels) en droog hebben we het niet gezien. Verder alleen maar wolken en mist. Verschrikkelijk. Je zult er wonen.
Wij, als echte die-hards, laten ons door een beetje regen niet uit het veld slaan en hebben die wandeling naar de gletsjer toch volbracht. Met regenjacks en poncho’s kom je een heel eind.
Toch moet ook ik toegeven dat het witte spul er bij een zonnetje toch wat mooier uit moet zien.

Hier staan nog wat natte, verregende foto’s.

West Coast

Je hebt in NZ afgelegen gebieden en afgelegen gebieden. Nadat we Central Otago vaarwel hadden gezegd en via de prachtige route door de Southern Alps (ca 250 km) in de buurt van Haast aan de Westkust kwamen nam het toch al niet drukke verkeer verder en verder af. Je komt zo nu en dan een pick-up truck tegen en af en toe een verdwaalde campervan. En wij. Als je er panne krijgt heb je een redelijk groot probleem.
Ik had een huisje geregeld in Hannahs Clearing. Dit ligt 20km ten zuiden van Haast in de middle of nowhere. Er is geen internet, geen cellphone coverage en ook het water uit de tap kun je niet drinken. Het ziet er uit als uilenzeik. Gelukkig is er regen genoeg en van regenwater ga je niet guppen. De bach (Cookhouse), erg luxe van binnen, lag aan het strand. Dan kun je soms zulke plaatjes schieten.



Sunset at Hannahs Clearing towards Jacksons Bay, NZ

 Gisteren zijn we nog wat verder naar het Zuiden afgezakt. Je kunt niet verder dan Jackson's Bay. Ook daar zijn de sandflies uiteraard aanwezig en is er opnieuw van god en alle mensen verlaten een prachtig onderhouden track. Het is nu of nooit want of je daar ooit nog komt.........
Tenslotte hebben we heerlijk geluncht in The Cray Pot. Met onze 4 kinderen was ie in een keer vol.

Vandaag zijn we langs de kust verder naar het Noorden gereden. Nu zitten we in Franz Josef Glacier. Die oude Oostenrijker. Het heeft zo'n beetje de hele dag geregend. Wat moet je dan? Juist lekker in de Hotpools nog natter worden.

Hier staan nog een paar prachtige plaatjes.

Solandra Lodge

Het fietsen zit erop. Fietsen doen we pas in Heemskerk weer. Gisteren hebben we even op onze tanden gebeten en toch nog 27 km gereden. Geweldig..... De track volgt stukken waar geen hond (en auto) komen. Het is zo desolaat en mooi.
Sam was helemaal top. Kilometertellertje op de fiets en maar gaan. Hij kreeg er geen genoeg van. De twee andere apen hebben regelmatig de kinderfiets en tagalong afgewisseld. Maar ook voor hen petje af. In 3 dagen toch zo'n 70 km afgelegd.
De fietsen en de trip was mede geregeld door Steve. Hij heeft én een fietsenverhuurbedrijf én bezit ook een lodge waar we nu 3 nachten zijn. Het is moeilijk om te beschrijven hoe gaaf het is. Je moet het gewoon zelf komen zien.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt wat gaan toeren met onze people-mover. We hebben het Blue Lake van St. Bathans gezien (had er nog nooit van gehoord) en later op de middag zijn we gaan curlingen in Naseby. De mussen vielen dood uit de boom, de lucht was strakblauw en wij stonden binnen in een vrieshal te ijskegelen. Het moet niet gekker worden.

Morgen gaan we richting Haast (Westkust), maar haast hebben we niet. Ben je gek.
Deze foto wilde ik jullie niet onthouden.

Makkelijk werk voor Postie 3

Meer indrukken van de afgelopen dagen staan hier

Go All Blacks Go (ze spelen morgenavond tegen Argentinie).

Zere kont

Een van de 101 Must-do's is de Otago Rail Trail. Een oude spoorlijn die gebruikt werd om kolen en goud te vervoeren is niet meer en wordt sinds een aantal jaar gebruikt als fiets-track.

Van begin tot einde is ie 150 km. Voor ons is dat wat teveel van het goede maar een aantal kilometers wilden we er toch wel van afleggen. Gisteren zijn we op het hoogste punt begonnen (Oteruha) en hebben zo'n 28 km richting het Oosten gefietst (tot aan Waipiata). Het was behoorlijk afzien; een straf windje tegen maar we hebben 't volbracht.
Vandaag zijn we opnieuw naar het hoogste punt gebracht en zijn we richting het Westen gefietst. Het was een spectaculaire trip; door tunnels, over oude spoorbruggen en langs ravijnen. Super gaaf!
We hebben de route wel iets ingekort. 18 kilometer per dag is net leuk. Dan houden de kids er plezier in. Morgen nog zo'n stukje en dan hangen we de fietsen aan de wilgen.


In the middle of nowhere

Hier wat meer foto's

Bye Otautau

Vanavond hebben we nog een keer onze favoriete Silverbeet schotel gegeten. Een soort spinazie. Erg groen. Erg gezond. Het zou best eens kunnen dat ik dat ga missen.
Wat ik zeker ga missen zijn de bezoekjes van mij en Mees aan Playcentre en Otautau School.
We zijn vandaag flink uitgezwaaid. Er viel hier en daar een traan.
Op Playcentre waren er allemaal lekkernijen. En op school een shared lunch. De kinderen hebben allemaal Kiwi-gerechtjes gemaakt. Als je mee wilt smikkelen klik dan hier.

Tenslotte zette ook de Principal van school onze 3 kleine eendjes nog even in het zonnetje. Luister maar:



Oh ja; Lars en Wollie hebben een nieuw thuis gevonden. Ik weet zeker dat Jonty, Charlie en Libby goed voor ze zullen zorgen. En er is beloofd dat ze niet naar de 'Works' (slachthuis) hoeven.

Hier staan meer indrukken van de laatste dag in Otautau.

Speight's Summit

Pfff.
Vandaag behoorlijk gaar. Gisteravond opnieuw een Farewell party. Dit keer voor de adults in de locale pub. Uiteindelijk veel te laat in het mandje met veel te veel drank in het lijf. Geef toe, we zijn ook niet meer zo heel veel gewend lately.
Het was in ieder geval erg geslaagd en tegelijkertijd ook weer niet.
Nog één dagje 'afscheid nemen' en dan hitten we op dierendag de road.

Het zit erop

Vandaag was mijn laatste dag op het werk. Best een beetje emotioneel. Van een aantal patienten heb ik cadeautjes gekregen. Vorige week vrijdag heb ik met het personeel al min of meer mijn afscheid gevierd met een borrel en happen.
Voor vandaag had Paul een prachtige appeltaart gebakken (alle dames op het werk jaloers ;-)) Het was een enorm succes.
Ik heb het erg naar mijn zin gehad en veel geleerd dit jaar. Het werk is vergelijkbaar met Nederland, maar toch heel anders. De apparatuur is vreselijk gedateerd. Het gebouw wordt op dit moment verbouwd (is al vanaf begin mei gaande en geeft aardig wat overlast) en ik had gedacht dat ze in het nieuwe gebouw in elk geval de bruine vloerbedekking zouden vervangen voor iets als linoleum. Niets is minder waar. De vloerbedekking is weliswaar grijs en nieuw, maar wederom vloerbedekking (in een huisartsenpraktijk!). 
De gemiddelde leeftijd van het ondersteunend personeel is hoog. Jonge mensen gaan allemaal 'overseas' zoals dat hier heet. Ze vertrekken om ervaring op te doen in Europa of Australie en sommigen komen terug als ze wat meer op leeftijd zijn. Jong personeel is niet te krijgen. 
Maar (misschien wel vanwege de leeftijd) de nurses zijn enorm betrokken en vriendelijk. Ze kennen de patienten van haver tot gort en leven erg met ze mee. En ook voor mij doen ze alles. Ik hoef maar een kick te geven.
Verder blijft het met dokters aanmodderen. Geen enkele dokter het komend jaar blijft langer dan een paar maanden. Ze zijn er aan gewend, maar echt wennen doet het nooit.

I wish them all the best!

met mijn amerikaanse collega Liz

Use of Voice

De eerste Tau Award, een soort Oscar, is binnen. Sam heeft 'm gekregen voor het gebruik van zijn stem in de rol als 'Postie 3'. Het is een erg leuk filmpje geworden. Zodra ik hem heb zal ik 'm toevoegen.
Het was sowieso een geweldige dag; opnieuw prachtig weer, de board of Trusts van school kwamen per old car aan, de Mystery Guest was 'Pink'  en uiteraard ontbrak de rode loper niet. Alles was met touwen afgezet en de oudste jongens fungeerden als body gards. Super.
Foto's zeggen meer dan 1000 woorden. Ze staan hier 

De 1e award is binnen!

Hier neemt Sam z'n award in ontvangst (Ik ben net een beetje te laat, had 't ook niet verwacht. Vandaar).

Red Carpet Event

Morgen is het zover. Dan ligt de rode loper uit en worden en de kinderen en hun ouders op school in hun allermooiste kleren verwacht om de eindproducties te komen bewonderen van het 'Dramarama' project'. Ook worden de Tau Awards uitgereikt.

Kun je er onverhoopt niet bij zijn of heb je geen uitnodiging mogen ontvangen, hier staat een van de trailers (van Room 3). De overige staan op YouTube.

That's one small step for a man

Het heeft even geduurd. Bijna 17 maanden om precies te zijn. Geen van onze andere 3 navolgelingen waren snel en ook Mees heeft alle tijd genomen. Afgelopen zondagavond was het toch echt zover:

Verlaat Vaderdag Versje

Op school zijn ze al maanden bezig aan het Dramarama gebeuren. Wat dat is vertel ik donderdag a.s. Gevolg alleen is wel dat een aantal andere, zeer belangrijke zaken naar de achtergrond zijn verschoven. Ik moest alleen wel erg gniffelen om het Verlate Vaderdag Versje van Marit dat ik vandaag ontving. How sweet:

Farewell Party (1)

Vandaag hadden we een heleboel kinderen over de vloer. Op een gegeven moment telde T er 17. Inclusief die van ons. Dat scheelt.
We hebben een middag met oudhollandse spelletjes georganiseerd; koekhappen (met de echte van Peijnenburg), blikgooien, snoephappen en flessengooien. Alleen het sjoelen ontbrak.
De spullen die we niet mee terug kunnen nemen en die toch nog leuk zijn hebben we ingepakt en verstopt. Succes verzekerd, een beetje Sinterklaas spelen.

Het was een hele geslaagde middag. Een aantal indrukken staat hier

RugDoctor

De meeste woningen in NZ hebben vloerbedekking. In sommige ligt het zelfs in de keuken en in de badkamer. Erg jaren '70.
Ook wij hebben in het overgrote deel van de woning vloerbedekking. Mijn 1e keuze is het niet maar met een jochie van bijna 1,5 is het voor een tijdje best knus en warm. En veilig. Ze vallen toch wat minder hard. Maar het is ook onpraktisch. En heeeeeeeeeel vies.
 Ik schat toch in dat in de 10 maanden wij hier nu wonen er 25 glazen (rode) limonade zijn omgedonderd, in ieder geval 1 glas rode wijn en een beker Milo. Als je goed zoekt vind je in het tapijt ongetwijfeld de nodige restjes crackers met vegemite, rasperry jam en vlokken.
Op de dag dat wij vertrekken wordt er 's middags al een schoonmaakploeg ingevlogen. Die krijgen eer van hun werk en hebben vast een of meerdere RugDoctors bij zich. Succes!

Het is niet T die iets voor je rug voorschrijft

Ook Wollie heeft in de woning zijn territorium afgebakend. Kijk maar:

Wist je dat (3)

Ik loop ruim een week achter. Vandaar de feiten in een notedop:

• Ramon is een paar dagen ziek geweest. Griep ofzo. Als kinderen op school ziek worden/zijn brengt manusje van alles Maureen ze gewoon met de auto naar huis. Wat een service... Ramon heeft overigens al weer gewoon praatjes voor 10. De griep is over.
• Ook Mees is wat van de kook geweest. Vast kiezen die doorkwamen. Maar ook hij is weer het mannetje.
• Wollie zijn staart is er afgevallen. Ze was vanaf de geboorte getaild. Ze ziet er gelijk een stuk 'volwassener' uit.
• Het is, na een week regen, nu overduidelijk lente. Heerlijk weer en een overvloed aan narcissen (daffodils). Dit betekent ook opnieuw in korte broek naar school en een ontbloot bovenlijf op de trampoline. Dat is overigens wel weer een beetje overdreven, maar goed.
• Afgelopen zaterdag zijn we opnieuw naar een rugbywedstrijd gegaan. Dit keer Argentinie-Roemenie. Dat de sterkste maar mogen winnen. Ik vond vooral de pauze aangenaam: 

  

  Vervelend om naar te kijken

  
• Sam wil graag een nieuwe rugbybal. Maar daar moet je wel wat voor doen. Dus hebben ze zondag eerst onze auto gewassen, toen die van een vriendje en later zijn ze na afloop van de (kerk)mis de autoramen gaan lappen. Niet erg gebruikelijk hier. Wel de moeite waard.
• De overige foto's staan hier

 

Opnieuw afwezig

Vorige week blogde ik al dat ik de Heemskerkse kermis eigenlijk nooit mis loop. Nu dus wel. Vandaag is de DtD loop. De vorige 7? edities was ik er bij. Ik liep telkens rond de 1:24:nog wat.
Ook de DtD 2011 ga ik nu dus missen. Maar wat ik vooral ga missen is het naborrelen. De 3e helft (in het Zaanse hotel) is altijd erg geslaagd.

Vandaag hebben T en ik al de nodige km's afgelegd. Op Bayswater Rd draven we tussen de koeien, schapen en zien in de verte de besneeuwde bergtoppen. Ook niet verkeerd.

Als de collega's van WoningNet en m'n holmaatjes straks aan de bak moeten draai ik me nog een keertje om. Mannen (en een enkele vrouw), succes!!

Huh?

Soms heb je niets te melden. Of loop ik gewoon wat achter.

Het komt in ieder geval uit de serie; LB (lekker belangrijk).

Grandslam here I come

Sam heeft in Nieuw Zeeland het tennisspelletje ontdekt. Iedere woensdagmiddag gaat ie een uurtje met veel plezier naar tennisles. Een tijdje waren ze maar met z'n tweeen. De laatste paar weken zijn er wat meer jochies van de partij.
Sam's tennisleraar heeft onlangs meegekregen dat we terug naar NL gaan. Hij was zo aardig om onderstaand mailtje en filmpje naar ons te sturen.

Invoice

Vandaag viel onderstaande rekening in de bus. Ik zou haast zeggen; uiteraard weten ze ons aan de andere kant van de wereld wel te vinden als er geld te halen valt.
Maar ik moet ze meegeven. Moeite is er wel voor gedaan (uit Houten, naar Neuseeland, gefrankeerd en France).

Lars

Ik zeg wel eens gekscherend; een bier is geen bier.
Dat geldt eigenlijk ook voor een petlammetje. Zo'n beest staat normaliter in de wei met z'n moeder, tantes en neefjes en nichtjes. Zusjes/broertjes gaat vaak niet want daar kan moeder niet voor zorgen.
En wat wil nu het geval. Onze huisleverancier van lammetjes had laatst een triple. Oftwel moeder had er 3 gekregen. Of wij er nog niet eentje zo nu en dan een fles konden geven. Lars is z'n naam.

Voor Wollie natuurlijk super gezellig. Voor onze kiddies opnieuw een geschenk uit de hemel.
En voor mij? Ik sta regelmatig in de pies en ruim overal keutels op, maar verder gaat het goed met me.

How cute

Leuk sfeertje

De openingsceremonie van RWC 2011 afgelopen vrijdagavond in Auckland's Eden Park was fantastisch. Het leek wel of het stadion in lichterlaaie stond. Dat de All Blacks ook nog eens overtuigend van Tonga wonnen maakte het feest helemaal compleet.
Ook de wedstrijd tussen Scotland en Romania gistermiddag mocht er zijn. Het was een leuk sfeertje. Het gros van de supporters staat en alle supporters staan gewoon door elkaar.
Ik snap de spelregels nog steeds niet maar dat mag de pret niet drukken. Sam's vriendje Jonty hadden we meegenomen. Zelf in het team van Otautau is hij een echte nummer 10 ( In NZ een zgn First-Five-Eights).

De Schotten trokken uiteindelijk (gelukkig) toch aan het langste eind. Meer indrukken van het rugby staan hier

RWC 2011

Het is zover. Er is jaren naar toegeleefd. Vanavond trappen de All Blacks af tegen Tonga.
In 1987, toen het toernooi (voor het eerst) in eigen land werd gehouden, wonnen de All Blacks de Trophy. Daarna waren ze telkens favoriet maar grepen ze keer op keer net naast de titel. Een beetje vergelijkbaar met het NL-elftal. Ze zijn nu opnieuw een van de favorieten. Op 23 oktober a.s. zullen we het weten. Wij slijten dan onze laatste dagen in Christchurch.
Vandaag worden de kiddies in zwart op school verwacht. Voor ons is dat niet zo moeilijk. We zijn allemaal al Zwart (op T na dan).

Morgen gaan we naar een RWC wedstrijd. Om een beetje de sfeer te proeven. Ik heb m'n kilt al klaarliggen. Zoals het hoort draag ik er niets onder. Foto's volgen. De wee-one is er ook al helemaal klaar voor:

Messi play

Tatatatatara.
Opnieuw krijg ik er een certificaat bij. Na mijn referee-course heb ik nu ook Playcentre Course 1 met succes afgerond. Ik weet nu hoe je fingerpaint en playdough maakt en ken de beginselen van Te Whāriki. Altijd handig. Voor Mees neem ik tegenwoordig steeds schone kleren mee. Hij smeert wat af met de verf, klei en het water (recognising learning and extending learning).

Ik hoor het jullie vragen... Hoe gaat het met Wollie?
Met Wollie gaat het uitstekend. Ze krijgt 4x per dag een flesje, groeit behoorlijk en staat een stuk steviger op haar poten. Tjongejonge wat kan zo'n beest voor je voeten lopen.
Wollie wordt met name door Marit, maar zeker ook door Mees en de andere jongens behoorlijk geknuffeld. Hoe vind je deze?

Wollie geniet van de aandacht en het voorjaarszonnetje

Ik heb nog wat foto's van afgelopen week op een rijtje gezet. Ze staan hier

Eindelijk

Normaliter is het de 3e zondag in juni raak; nu moest ik dit jaar helemaal wachten tot de 1e zondag in september.

Maar ze hebben voor me gezongen, lieve kaartjes geschreven en een paar kadootjes voor me gekocht. Wat heb ik toch een schatjes.........

Small Whites

Vandaag hebben we van de voetballertjes afscheid genomen. Best gek. Het klinkt meteen ook zo definitief. Maar deze mensen zien we waarschijnlijk niet meer temeer de meeste kinderen in Winton wonen.
Sam moest vandaag strijden om de 3e plek van de Cup-Trophy.

In de modder hebben ze Old Boys Gunners met 3-0 verslagen. Sam heeft 2x gescoord. Een keertje vanuit een corner. Harry, z'n enige rivaal, vond 1x het doel. Uiteindelijk heeft Sam over de hele competitie 57 keer gescoord en Harry 56 keer. Een uniek duo! Ook Harry heeft e.e.a. op zijn weblog geschreven.
Reken maar dat ze Sam volgend seizoen gaan missen!

Het gouden duo van de 9/10 grade 2011

Na afloop van de wedstrijd is het hele team gaan bowlen. Succes altijd verzekerd. We kunnen terugkijken op een hele geslaagde periode bij de Winton Warriors 9/10 grade.

1e Deuntje

Nog ff en dan gaan alle remmen los in Heemskerk. Er wordt 3 dagen lang van 's morgens vroeg tot 's avonds laat gefeest. Ik kan me niet heugen dat ik een keer niet van de partij ben geweest. Ook T was er altijd voor te porren. De feestweek van 2011 zit er voor ons dit keer niet in. Helaas. Het is niet anders. Wij doen het ondertussen met deze gouwe ouwe.



Have fun!
En Bob, niet met bier naar de band gooien, please!

Wollie

Hoera........... Een meisje! Eindelijk.
Heel blij zijn wij met de geboorte van 'Wollie'. Ze is op 26 augustus geboren, weegt rond de 9 kilo en stuitert al door tuin.
Bel even als je Wollie wilt bewonderen. Vader en kind rusten van 12:00 - 15:00 uur.



4x per dag een fles



Mees en Wollie zijn behoorlijk van elkaar gecharmeerd. Kijk maar:

Southland Stags

Vanmiddag was het zover. De allerlaatste wedstrijd van de Southland Stags van deze competitie in eigen stadium.

Er stond niet zo veel meer op het spel. De Stags (een stag is een mannelijk hert) staan al een tijdje laatste in de poule en de Ranfurly shield (die ken je toch wel he?) zijn ze onlangs kwijtgeraakt maar dat mocht de pret niet drukken. Het was heerlijk weer en bijzonder om Rugby Park Stadium (Invercargill) van binnen te mogen aanschouwen. Het lijkt een beetje op het oude Sportpark Schoonenberg (homebasis van Telstar); het is klein, alles is een beetje oud en het oogt wat primitief. Het rugby zelf kan ons nog niet echt bekoren. Het spel ligt vaak stil en er zijn weinig echte hoogstandjes te aanschouwen. Het is vooral een kwestie van de beuk erin.
Maar ach, T d'r collega was er ook en de Manson's waren ook van de partij. De 3e helft (diner in The Cabbage Tree) was misschien nog wel de leukste.
Check this out

Een Stag

Geen sport voor watjes

Met nog 13 dagen te gaan voordat de RWC begint, lijkt ook in huize Zwart de rugbykoorts toe te slaan. Ramon wil alleen nog maar rugbyen. Hij wil ook niet meer op voetbal. Sam vindt voetballen nog wel leuk maar gooit er wel steeds vaker een try uit. En ik moet zeggen. Het is geen sport voor mietjes. Kijk zelf maar:



We hebben een fijne week achter de rug.

• Sam's kamp in Dunedin was super. Vooral de nachtelijke rondleiding in het Otaga museum zal hem nog lang bijblijven. Het was pikkedonker en de kinderen zijn door 'spoken' en het luiden van enorme bellen flink de stuipen op het lijf gejaagd.
• T heeft afgelopen maandag een dagje geboerd. Zij draait haar hand niet meer om voor het spenen van een kalfje meer of minder.
• Dinsdagavond hebben we opnieuw in de pub gequizd. Team Orange. We zouden zo mee kunnen doen in Nothing Trivial (ons favoriete programma van dit moment).
• Ik heb via Playcentre een workshop 'manipulative play' gevolgd. Ik weet opnieuw wat je met klei kunt doen en hoe goed het voor de fijne motoriek is.
• Alle mannen zijn gisteren gekortwiekt. Vooral Mees heeft opnieuw een lekker koppie gekregen. Wisten jullie dat ie bijna loopt? Kan niet echt lang meer duren (maar dat zeiden we met de anderen ook).
• Gisteravond zijn we opnieuw in de pub beland. Dit keer niet voor een quiz maar om gewoon ff lekker te eten en bij te beppen. Lang leve de oppas... Haar naam is Jasmine en ze kan altijd!
• Marit heeft vandaag een dagje geholpen op de boerderij. Ze vindt dat zo leuk. En weet je; ze heeft de geboorte van een kalfje in het echt van dichtbij gezien. Ze was er vol van. En terecht.
• De semi-final van voetbal eindigde vandaag in een 6-8 verlies. Voor de 3e keer zijn de Old Boys Speedsters dit seizoen net iets te sterk. Desalniettemin hebben we een leuke ochtend gehad.

• Vanmiddag heb ik de 'Ute' teruggebracht. Ik ben naar huis gaan hardlopen; Sam en z'n vriendje er op de fiets achteraan. De heuvel bij de cemetery viel niet mee maar was wel leuk.
• Het varken dat we vorige week hebben gevangen is begin van de week geplukt. Vandaag heeft een van de poten een uurtje of 4 in de oven gestaan. Een erg geslaagde roast. Hulde aan T. Mjammie.

Wat uitzwaaiwerk van Sam staat hier. Of misschien wat impressies van clown Walnut? En als je er helemaal geen genoeg van krijgt staat hierrrr ook nog een diavoorstelling.

Walnut

Vanmorgen heeft Clown Walnut het Playcentre verblijdt met een bezoekje. Mees heeft 'm 5 minuten gebiologeerd aangekeken. Toen geloofde hij 't wel. De klas van Ramon was ook uitgenodigd. 5 jarigen houden 't wat langer vol en hadden de ochtend van hun leven!