Welkom!

Op 26 oktober 2010 hebben we Nederland verlaten. Via Frankfurt, Singapore, Sydney, Christchurch en Invercargill zijn we begin november in Otautau aangekomen. T zal een jaar aan de slag gaan als huisarts in het Medical Centre. Flip zal het huishouden bestieren. Een hele onderneming!

Ondertussen zit het jaar er (alweer) op. Op 25 oktober 2011 zijn we weer (veilig) op Nederlandse bodem aangekomen.
Holymoly, wat hebben we een geweldig jaar gehad!


zondag 7 november 2010

Zwarte Cross

Over vandaag kan ik kort zijn. We hebben de hele dag rond huis gehangen. Echt een zondag. Het weer was best aardig. Vanmorgen hebben we nog wel met deze en gene geskypd. Wat een ontzettende gave tool is dat toch. T is vanmorgen voor dag en dauw naar Wellington afgereisd dus ik ben alleen met de kids. Over Wellington later meer.

Over gisteren valt nog wel het een en ander te melden. Omdat het feitelijk voorlopig de laatste dag is dat we met z'n zessen vrij waren zijn we er op uit getrokken. Gewoon een rondje gereden. Dan rijd je over wegen waar je vrijwel niemand tegenkomt en kom je langs boerderijen en heel veeeeeeellll schapen (en lammetjes) en kom je heel af en toe door dorpjes met van die hele rare namen (Tuatepere bijvoorbeeld). En aan de kust bij Riverton is het gaaf! De plek om te surfen. Sam en ik moeten op zoek naar een surfboard en een suit. We zijn er nu twee keer geweest en twee keer scheen de zon volop (net zoiets als in Wijk aan Zee).

Er komt ook maandelijks een blaadje uit met waarin staat wat er allemaal te doen is. En wie wat zoekt. Als ik me nou binnenkort gaan vervelen kan ik altijd nog op de boerderie aan de slag;


Maar wat bleek ook. Op het landgoed van Mike en Fleur van Bregt (waar zouden die nou vandaan komen) was voor de familie van alles te doen. De plek om te integreren. Dus wij er om 6:00 p.m. heen. Flesje wijn mee voor de familie en redelijk netjes gekleed. Tan d'r mooie laarzen aan. Komen we daar aan is het net de Zwarte Cross. Op een groot weiland, eigenlijk knollenveld met overal koeievlaaien hebben ze een paar tenten opgezet en staan allemaal locals met baarden en tattoo's aan een Speight te lurken. Met de buggy was het ook geen doen op dat veld. Gelukkig was er voor de kids wel e.e.a. te doen; o.a een springkussen en wat jeeps dus het viel allemaal nog mee. Het vuurwerk hebben we niet meer afgewacht. Als de zon achter de bergen verdwijnt koelt het ongelovelijk snel af. Daarop waren we niet gekleed en duurde het nog te lang.

Voor een impressie:


2 opmerkingen:

  1. Ha die Paul , Tanja en kids,
    Met veel belangstelling volgen Tante Atie en ik jullie blog. Wat een avontuur, indrukwekkend. Nu de tijd van business as usual er aan komt zal het nieuwe er wat vanaf raken. De kinderen naar school en Tanja aan het werk. We wensen jullie daarmee veel plezier en succes. De huisman is natuurlijk al laang helemaal los!
    Paul, wil je separaat je mailadres (ik heb je werkadres in NL) en je skype account naar me mailen? Ik zit ook op skype.
    Jongens, hartelijke groeten van Tanta Atie en Oom Nico.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik snap eigenlijk niet wat je met de Zwarte Cross bedoelt, of ligt dat aan mij? En een Speight ken ik ook niet. Kan je dat nog uitleggen?

    BeantwoordenVerwijderen