Welkom!

Op 26 oktober 2010 hebben we Nederland verlaten. Via Frankfurt, Singapore, Sydney, Christchurch en Invercargill zijn we begin november in Otautau aangekomen. T zal een jaar aan de slag gaan als huisarts in het Medical Centre. Flip zal het huishouden bestieren. Een hele onderneming!

Ondertussen zit het jaar er (alweer) op. Op 25 oktober 2011 zijn we weer (veilig) op Nederlandse bodem aangekomen.
Holymoly, wat hebben we een geweldig jaar gehad!


zondag 14 november 2010

Coming for tea?

Het leuke van een andere omgeving zijn o.a. de (nieuwe) uitstapjes. Zo had Robert (B) een leuk idee voor zaterdagochtend j.l. Zijn dochter zou op Mees passen en de rest zou de grotten in kunnen. Zo gezegd, zo gedaan. Op ongeveer een half uurtje rijden hiervandaan ligt Clifden en daar zijn een aantal limestone caves. Een prachtig gebied, vlakbij Fiordland. Ook hier was er wederom niemand in de buurt en met Robert en zijn zoon Derek als gids gingen we down under. Vaak was het bukken geblazen en soms ook kruipen. Er was geen weg terug. We hebben glowworms gezien en onderin de berg was er een groot bassin waar we voetje voor voetje schuifelend langs moesten. Best scary. Heel af en toe moest Ramon worden getild maar over het algemeen hebben de kids het toch zelf gedaan. Heel blij en voldaan stonden we na c.a. 1,5 uur weer buiten.

We zijn al behoorlijk geintegreerd. Op zaterdagmiddag werden we rond 5:30 p.m. 'op de tea' bij Sue en Graham verwacht.  Ik lust helemaal geen tea en de koffie is ook niet te hachelen, dus we vroegen ons af of we om die tijd alleen een kop thee zouden krijgen. Het bleek een typische Kiwi BBQ party te zijn; iedereen die komt neemt wat te eten en te drinken mee en op een gegeven moment gaat de BBQ aan. Op visite gaan heet hier 'invited for tea' .Gelukkig hadden we zelf een flesje wijn en een doos Ferrero Roches meegenomen. 
Wat een huis! Op een heuvel met magnifiek uitzicht wonen Sue en Graham met hun 3 kids. Twee daarvan zitten bij Sam en Marit in de klas. En dat klikt heel goed. Er waren nog 5 andere stellen uitgenodigd (en ze hebben allemaal 3 kinderen!). Je kunt je voorstellen wat een gekkenhuis het was. Maar zowel wij als de kids hebben zich prima vermaakt. We waren pas om half 11 thuis.

Gisteravond om 10 p.m. had Megan nog een leuk idee. Vanochtend was er om 11 a.m. in Invercargill de marathon en een loopwedstrijdje voor de kids. Of we ook zin hadden om te komen en of de kids ook niet mee wilden rennen. Ja en nee. Eigenlijk wilden we het een beetje rustig aan doen. Een van de redenen om NL (tijdelijk) te verlaten is juist om dingen niet te hoeven doen. Maar goed, het was toch ook wel weer leuk en goed bedoeld. Wij er heen alleen waren we 20 minuten te laat. De finish net gemist. We zijn de dag wel doorgekomen. We moesten toch nog wat boodschappen doen (en de winkels zijn in Invercargill op zondag open).

Foto's 13 november

1 opmerking:

  1. Ik kan mij nog die ene keer herinneren ergens in de Ardennen waar, de toen nog magerste man van ons allen, dacht klem te zitten in een van de grotgangen, en dat terwijl de tocht nog maar net was begonnen....... Inmiddels ben ik erachter dat deze man tegenwoordig een stuk heldhaftiger is geworden:)
    Mooi verhaal wederom familie Zwart! Kijk alweer uit naar de volgende story of your life!

    BeantwoordenVerwijderen