Hangover

We zijn het nog niet verleerd. Feesten en doorzakken. Gisteren vierde een van onze nieuwe vrienden in de brandweerkazerne z'n verjaardag.

Het was een soort themafeest; koop voor 5 dollar geinige kleding bij het Leger des Heils, giet je vol en swingen maar. Nou, dat hebben we gedaan. Het begon al om 7 uur 's avonds. Om 03:30u deden we de ogen dicht. Pff, ik had me toch een paar stalpoten. Vandaag betalen we de prijs maar dat is wel een lekkere.....

De magische datum van 1 augustus is in zicht. Dan verandert voor de dairyfarmers hier alles opnieuw. De koeien gaan een voor een kalf (of soms 2) werpen en daarna begint het melken weer. Een en ander betekent dat het sociale leven op een laag pitje komt te staan en men vrijwel alleen nog werkt. Al het sporten is dan ook binnenkort gedaan. Nog een paar keer net- en voetballen en dan zit het erop.
Vandaag hebben we bij Robert en Annemarie op de boerderij opnieuw wat van het nieuwe leven mogen aanschouwen. De kinderen vinden het geweldig. Ze zijn de hele dag gebleven.



Hier eet Ramon geen karbonaatje, maar eet het karbonaatje Ramon!

Wat overige indrukken van het weekend vind je hier

The week after

Onze bijna fatale crash heeft er behoorlijk ingehakt. Marit was behoorlijk van slag en ik heb met name zondag en maandag slecht geslapen en heb het ongeluk verschillende keren opnieuw beleefd. Met soms hele nare beelden. Je zou het nachtmerries kunnen noemen. Gelukkig heelt de tijd en de laatste paar dagen gaat het al een stuk beter.
Afgelopen maandag was het nog steeds glad op de weg. Ik ben een Heemskerker (en dus ezel) maar no-way Wanaka. Op dinsdag zag het er een stuk beter uit. Via een omweg zijn we uiteindelijk in Wanaka beland. T zegt dat ik als een slak reed. Volgens mij viel het wel mee.
We hebben een paar heerlijke dagen achter de rug. In een fantastische B&B zijn we behoorlijk verwend. Onze hostess was een behoorlijke truus-de-mier (alles werd eng netjes opgeruimd) maar ze maakte heerlijke muffins en koekjes. Op woensdag zijn de kinderen gaan skieen.

We zijn net niet van de berg gewaaid. Tjonge wat ging het tekeer. Het leek de kids weinig te deren.




Op donderdag geloofden we het skieen wel en zijn we een stuk langs het meer van Wanaka gaan wandelen. Met de besneeuwde bergtoppen is het er prachtig.
Aan het eind van de dag konden de kinderen hun lol nog op door indoor te gaan klimmen. Ze bleven maar gaan. Stelletje apen.

Meer indrukken staan hier

Slippery when wet

Tjongejonge.
Vanmorgen klom Marit om 8u bij ons in bed met de mededeling "het heeft gesneeuwd". Hebben wij dat. Het is de eerste en enige keer dat er sneeuw is gevallen en wij wilden vandaag naar Wanaka gaan voor een paar dagen.
Enfin, om 10u zijn we toch vertrokken. Het leek mee te vallen. Nou, dat deed het dus niet. Vlakbij de boerderij van R+A (Robert en Annemarie) verloor ik de macht over het stuur en hopla daar gleden we met 80km/u de berm in. Een flinke klap. De bus lag op zijn kant. Hoe bedoel je schrikken. Ik zit nog te sjaken nu ik dit schrijf.



Holymoly............

Hoe we er precies zelf  uit zijn gekomen weet ik niet meer en dat we geen van allen iets mankeren is echt een wonder. Je kunt wel spreken van engeltjes en een wake-up call. Gelukkig waren een paar andere automobilisten behulpzaam en zeker ook R+A.  Door 1 van hun 'workers' is de bus met een tractor overeind getrokken en naar een veilige plek gesleept. Van de bus zelf is weinig meer over. Ik heb 't wrak vanmiddag al overgedaan aan een oude sjaggeraar.
Morgen gaan we opnieuw richting Wanaka. Met de andere auto. 
De familie Zwart krijg je niet klein :-)

ps; we waren nog zo gewaarschuwd ...............

ps2; voor onze eigen "verwerking" heb ik alle foto's toegevoegd van de bewuste dag. Ze staan hier

Pighunting

Vanmorgen (zaterdag) was het vroeg dag. Om 7:00u stond ik al naast m'n bed. Ik ben meegegaan op pighunting in de buurt van Blackmount.

Wilde varkens zijn een plaag voor de boeren (ze woelen het gras om) dus veelal krijgen de mannen hier toestemming om op ze te jagen. Voorzien van een quad (motorbike), 3 pigdogs en vergezeld door 2 jagers heb ik diverse paddocks, creeks en bushes afgestruind. Het was bij tijden behoorlijk afzien en intensief maar wel geweldig. Wat een landschap. Bekijk de foto's maar eens. Beetje jammer is dat we geen pigs hebben kunnen vinden. Daarom zijn we later op de middag bij R+A de vijf pasgeboren jonge biggetjes gaan aanschouwen. Je moet wat he.

Gisteren ben ik met de kinderen een eind gaan wandelen. En 's avonds hadden we echte green mussels. Mjammie

Southland Times (21/7/2011)

Opnieuw staat T in de krant. Dit keer niet eens in het plaatselijke suffertje maar in een echte krant.
Er staat niet veel bijzonders in maar het is altijd leuk. En zeker om gewaardeerd te worden.

Kidzone

De eerste week vakantie zit er al weer bijna op.
Gisteren hebben we een geweldige dag gehad. Met opnieuw superweer. Een middelbare school in Invercargill staat een aantal dagen helemaal in het teken van vertier. De kids hebben speelgoed in hun handen gehad wat ze nog nooit eerder hebben vastgehouden. Enne, Marit wordt waarschijnlijk automonteur.

Meer foto's van gisteren staan hier

Donald Duck

Het fijnste verjaardagskado dat Sam voor z'n negende verjaardag heeft gekregen is een jaarabonnement op de Donald Duck. Iedere donderdagochtend zit ie hier in de brievenbus en daarna wordt ie meteen grondig doorgenomen. Ook Marit begint 't nu te lezen. Een goede manier om het nederlands bij te houden. En wat wil nu het geval; de laatste aflevering uit Het Handboek van Jonge Woudlopers (zeg maar de Cubs, Kea's en Scouts van hier) is gewijd aan NZ. Tis maar dat je 't weet.

Pāua

Je hebt schelpen en schelpen. In NZ is er de pāua (wikipedia). Een prachtige, blauwachtige mossel die je hier op de stranden aantreft. Je moet wel goed zoeken en een beetje mazzel hebben. Het materiaal wordt in allerlei sieraden verwerkt (Nicolette weet er alles van). Toen we er laatst met de helicopter opuit trokken heeft T op een verlaten strand er een aantal gevonden. Van de week heeft ze ze gewassen en diverse keren gepolijst. Het resultaat mag er zijn:

Een reuzenschelp met prachtige kleuren

Kan mooi dienen als asbak oid. Nu maar hopen dat we ze het land uit kunnen smokkelen.

Deze week staat in het teken van Vitamine V. We doen het rustig aan. Ramon heeft de Beyblades ontdekt. Eigenlijk is het een moderne versie van een tol. Samen met z'n vriendje Oliver (die onlangs bij hem in de klas is gekomen en hier om de hoek woont) krijgt hij er geen genoeg van. Sam is aan het huttenbouwen geslagen met zijn vriendjes (Ben en Keiran). En hij is langs de deuren geweest om chocoladerepen te verkopen. Hij moet namelijk zelf de reiskosten voor zijn kamp (eind augustus) bij elkaar harken. Hij is al los. Too bad for you.

Mjammie. Ze zijn erg lekker

Ook Marit speelt geregeld maar haar klasgenootjes (m.n. Courtney en Rebecca). En Mees stiefelt er wat tussendoor. Hij hoort er al echt bij.

Een impressie van de afgelopen dagen staat hier

Quizzzzzzz

Ik ben overstelpt met (verkeerde) antwoorden en vragen. Mijn mailbox heb ik tijdelijk van extra MB moeten voorzien.
Maar Sam heeft toch echt Rufus the mouse in z'n hand. Kijk maar goed;

Helaas, er zijn geen winnaars dit keer. De pot blijft staan tot de volgende Quizzzzzzz.

Dokteren in NZ

Het wordt tijd voor een update vanuit het werkersperspectief alhier.
Ik ben hier nu 8 maanden aan het werk en kan wel zeggen dat ik helemaal ben ingeburgerd.
De eerste paar weken moest ik diverse malen per dag google translate raadplegen, nu verloopt het engels een stuk soepeler. De taal is nauwelijks meer een issue. En dan te bedenken dat ik 2 keer gezakt ben voor mijn engels examen!
Het grootste verschil tussen een NL en NZ huisartsenpraktijk is dat er hier niet gevraagd wordt waarom mensen een afspraak willen maken. Als zij een afspraak willen worden ze ingepland. Scheelt een hoop gezeur aan de telefoon en brengt geld in het laatje. Iedere patient moet 28 dollar per consult afrekenen. Overigens is een belangrijke drempel voor een huisartsbezoek de afstand. Mensen komen van heinde en verre. Sommige maken er helemaal een dagje uit van.
Soms komen patienten voor de grootste onzin langs; als een enigszins opgeleide assistente had gevraagd wat de reden zou zijn voor het bezoek had ze wat adviezen kunnen geven. Maar nu ze er toch zijn en ze van ver zijn gekomen en ook nog moeten betalen voel ik me als huisarts vaak verplicht om iets voor te schrijven (dat verwachten ze nl). Helemaal fout natuurlijk. Komen ze volgende keer weer voor niks...
Aan de andere kant zijn er, vanwege de afstand en vanwege het feit dat ze 7 dagen per week werken, veel boeren die pas komen als ze zo ongeveer dood neervallen.
Het aanbod is dus gevarieerd.
Verder wordt er in NL steeds meer gedelegeerd naar assistenten of praktijkondersteuners. Hier kennen ze dat fenomeen niet. Tenminste niet in Winton. Hetgeen betekent dat ik veel bloeddrukcontroles doe bij compleet gezonde mensen en de resterende 10 minuten van het consult lekker kan kletsen over van alles.
In NL worden dit soort controles overgenomen door assistentes, hetgeen betekent dat je als huisarts over het algemeen bewerkelijke consulten doet. En de tijd waarin dat geperst wordt is ook nog eens 5 minuten korter (10 minuten ipv 15). Men werkt hier wat minder efficient.
In Otautau, waar ik ook regelmatig een dag werk, zijn er wel 2 gespecialiseerde praktijkverpleegkundigen. Dat is weer het andere uiterste; zij nemen min of meer het werk van de dokters over. Als ze zich niet zeker voelen vragen ze of je mee wilt kijken. Maar 'gewone' long en oorontstekingen beoordelen en behandelen ze zelf.
Deze week is er in onze praktijk in Winton een nieuwe amerikaanse arts begonnen. De vorige is 3 weken geleden vertrokken en is voor 5 maanden geweest. Deze dame blijft een half jaar.
Als ik vertrek komt er voor mij weer iemand voor een paar maanden. Zo gaat het al een hele poos. Het is hopeloos. Niet zo gek dus dat ze verschillende keren hebben gevraagd of ik niet alsjeblieft wil blijven. Geld is geen probleem. Ik voel me bijna belangrijk.
Maar per 1 november zit ik gewoon weer achter mijn bureautje in Huisartsenprakijk Prinsenhof te Beverwijk. Ook dat heeft wel weer wat.

Truttigheid ten top

Vandaag hebben we ze gekregen. De schoolfoto's. Altijd leuk maar dit keer wel erg bijzonder natuurlijk. Er kunnen niet zo heel veel nederlandse kinderen zeggen dat ze een jaartje Primary School in Nieuw Zeeland hebben gevolgd.
De kinderen zien er spik en span uit; haartjes van gel voorzien, boortjes rechtop, handen op knietjes etc. Het lijkt alsof de tijd 50 jaar heeft stilgestaan.
Sam is de enige die iets in z'n handen heeft. Kunnen jullie zien wat dat is?

Term 2

Het einde van term 2 nadert. Nog een paar dagen school en dan hebben de kids 2 weken (winter)vakantie. Lekker hoor....
Bijkomend voordeel is dat we dan gelijk een paar weken bevrijd zijn van de diverse clubjes en sport. Niet iedereen kan en wil op vakantie en daarom wordt er voor de kinderen tijdens de vakantieperiode best veel geboden. Is het niet hier in het dorp dan is het wel in een dorp verderop of in Invercargill. Met relatief weinig mensen wordt er ongelovelijk veel georganiseerd vind ik.

Waar wij in Nederland niet zo in thuis zijn is het scoutgebeuren. Best jammer eigenlijk. In Otautau is er voor de jochies zelfs een wachtlijst. Sam en Ramon zitten dus niet op Cubs, Keas of Scouts. Marit wel. Zij heeft op woensdagmiddag "Brownies". Ballet was ze zat. In heel NZ zijn er 12.000 meisjes die op de een of andere manier door GirlGuiding NZ worden geprepared for making the most of life ahead. Wat dat is en wat ze precies doen is me niet helemaal duidelijk. Maar ze gaat er graag naar toe. En daar gaat het om...

Wat ik zeker ook toejuich is het bijwonen van feestjes en partijtjes. Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen :-)
Sam had vanavond een heus discofeest. Met de worm-dance is hij 2e geworden. Het is een soort buikschuiven en maakt een hoop herrie. Ook voor hem geldt; zolang hij maar lol heeft.

Carniforen

Het was me al eens eerder opgevallen. Tijdens de oudejaarsbarbeque. Ze eten hier heel veeeeeeel vlees.
Vrijwel iedereen heeft een eigen padock met daarin wat lammetjes, kippetjes en een varkentje. En menigeen heeft ook nog een paar koeien die vroeg of laat vriezer ingaan. Als het om een paar beesten gaat slachten ze ze vaak zelf. Gaat het om grotere partijen dan kun je een beroep doen op een 'homekiller'. Klinkt best eng.

Een beetje kerel heeft daarnaast een geweer en jaagt in z'n vrije tijd niet op vrouwen maar op herten (venison) en wilde zwijnen hier niet ver vandaan. Er wordt geregeld vlees geruild of gegeven als bedankje.
Sam had laatst een vriendje te spelen. Ontvingen we daarna prompt een stuk venison. Dit hert was het weekend ervoor in de buurt van Te Anau afgeschoten. Ik heb 't gisteren gemarineerd en als biefstuk gebraden. Ik moet zeggen... Om je vingers bij op te vreten.

Cars2

De laatste paar dagen leek het wel herfst. Eerst drizzle, toen showers en later noemden ze het rain. En soms hail. Jammer maar het hoort erbij. Het is niet voor niets zo groen. De bergen hier in de buurt beginnen trouwens wit te zien. Ook is de langverwachte sneeuw om te gaan skieen gevallen rond Queenstown.

Het natte weer zorgde er voor dat het trainen van de kids op donderdag niet doorging en ook het vrijdagmiddag sporten van school viel in het water. Gelukkig is de gymzaal om de hoek (altijd) beschikbaar en activiteiten zijn zo geregeld. Ik heb geholpen met touwtje springen. Wat me telkens opvalt is dat de verschillende jaargangen veel met elkaar doen. Niet alleen sport maar ook bijvoorbeeld buddy-reading vindt elke dag doorgang. Hoe vinden jullie Marit met een beer van een gozer naast 'r?

Nog steeds de hele dag op sokken :-)

Ook zaterdag is er niet gesport. Konden we lekker rustig aan doen. In de loop van de middag zijn we met z'n allen naar Invercargill afgereisd. T is wat gaan shoppen met Mees. Ik heb met de andere kids  Cars2 in de bioscoop gezien. Met alles erop en eraan (cola, popcorn). Het was erg geslaagd.

Vandaag hebben we de ruige kust in de buurt van Tuatapere verkend. Er was zelfs even een zonnetje. Het wandelen van de Humpridge Track staat nog hoog op de agenda. Maar daarvoor is het nu te koud en hebben we teveel kinderen die we 3 dagen moeten onderbrengen. Het is wel een goede reden om toch nog een keertje terug te keren naar Southland.

Wat indrukken van afgelopen week staan hier

Catch up

De hoogste tijd voor wat losse flodders: 

• Afgelopen zaterdag heeft Sam nog gestreden om plek 2 met het voetbalteam. Tevergeefs. Met 9-4 is de wedstrijd naar de tegenpartij gegaan. In de poule zijn de Winton Warriors als 3e geeindigd. Binnenkort kunnen ze revanche nemen aangezien de 6 beste teams van de poule in een aparte league in term 3 opnieuw tegen elkaar strijden.

• Al een maand of 8 eten we elke ochtend zo'n beetje hetzelfde. Ik zou een moord doen voor een pistoletje filet american of krabsalade. Kip-kerrie mag ook. Als het maar smeerbaar is. Ik hoor de kids nog niet mopperen. Zij krijgen steevast een broodje met salami mee naar school. Komt het misschien omdat er toch een NL-tintje aan zit? 
• Ook vandaag was het weer zover. Opnieuw een aardbeving. Zo langzamerhand is het bijna geen nieuws meer.
• Deze jongen vlucht met ingang van morgen op vrijdagmiddag lekker naar binnen. Ik heb me mooi opgegeven voor Indoor bowls. Graham Milne zoekt maar wat anders. Ik was altijd al veruit de beste van de klas met kegelen :-)

Treasure hunt

Vandaag verjaart Hannah Manson. Ze is 10 geworden. Ze zit niet alleen in Sam's klas maar ook in het Netball-team van Marit. En dus was er vanmiddag na een school een meidenfeestje.

Wat voor soort verjaardagspartijtjes hier zoal gegeven worden? Eerst dansen en taart eten in de (gigantische) garage en daarna schatzoeken op de boerderij. Er is ruimte zat en dus ook verstopplekken en chores (klusjes). Ik heb het vanmiddag van dichtbij mogen aanschouwen. Erg leuk.


Aanwijzing 6; het restant van de was buiten ophangen

Aan het eind van het partijtje werden de dames nog wat gelucht. Dat doen ze zo:

Hump Ridge

Het Medical Centre van Otautau had vandaag haar jaarlijks uitje en omdat T daar een aantal keer heeft gewerkt vroeg men onlangs of we te porren waren voor een (zon)dagje eropuit. Allereerst hebben we oppas voor ons viertal geregeld en vanochtend was het dan zover. Om 11:00u stegen we bij Clifden op om een gedeelte van het Fjordland (bij de Humpridge Track) zelf te aanschouwen vanuit een helicopter. Dat was gaaf......... We hadden ook echt superweer. Ik heb het opstijgen gefilmd. Kijk maar:



We hebben een tussenstop gemaakt en de Percy Bridge kunnen aanschouwen en uiteindelijk zijn we er bij de Waitutu Lodge uitgeknikkerd. Vliegen maakt je hongerig en dorstig. Gelukkig was er een wijntje (en/of biertje) mee aan boord gegaan, was er wat crayfish (kreeft) aangespoeld en waren er nog veel meer lekkere dingen voor een geweldige lunch aanwezig. En dat met recht in de middle of knowhere.

De terugreis ging niet per helicopter maar per jetboat. Ik kan je verzekeren, ook dat geeft een enorme adrenalinekick. Het is ruim 27 km stroomopwaarts over de Wairaurahiri rivier blazen richting Lake Hauroko. Met wel een Stubbie (Speights) in de hand (uiteraard). Dat gaat ongeveer zo:




Nadat we de kinderen hadden opgehaald (die ook een geweldige en vermoeiende dag op farms hadden doorgebracht) hebben we als afsluiting met z'n allen een maaltijd genuttigd in de lokale pub. Een zeer spectaculaire en gezellige dag. Inmiddels ligt alles vredig en veilig te maffen. Dat ga ik nu ook doen.
Hier staan de foto's van vandaag