De eerste week school voor de kinderen zit erop en Paul heeft de eerste week als fulltime huisvader overleefd. Het is even wennen om als vrouw de regie over het huishouden in handen van je man te geven, maar het valt mee. Het is vooral belangrijk om je niet druk te maken over alle kleding die in de verkeerde kasten ligt en over het feit dat je niet weet of er overal wel echt is gezogen en gedweild (ik betwijfel dit namelijk).
Zelf ben ik zondag voor dag en dauw vertrokken richting Invercargill. Om 7.00 uur had ik het vliegtuig naar Christchurch en daarvandaan door naar Wellington. Al om 10.30 uur belde ik vanuit mijn hotelkamer naar huis (Otautau) dat ik was gearriveerd. Het gaf wel een stoer gevoel om alleen met het vliegtuig te reizen en een paar dagen in een hotel te vertoeven.
Zondag heb ik lekker door de stad gelopen en het prachtige museum over Nieuw Zeeland (Te Papa) bewonderd. Maandag begon mijn orientatiecursus. Er waren nog 6 deelnemers uit Canada, UK en VS en een meisje (vrouw van 36) die op haar 20e van de VS naar Nederland was verhuisd. Zij sprak perfect nederlands en dat is soms toch wel even fijn. Het was een erg leuke en diverse groep.
We zijn door het team van NZ Locums (die de cursus hadden georganiseerd) zeer hartelijk ontvangen. Gedurende 3 dagen hebben we verschillende presentaties voorgeschoteld gekregen en was bijzonder zinvol. Het land hangt namelijk van regels en formulieren aan elkaar. En die formulieren moeten allemaal door de dokter zelf worden ingevuld. Beetje jammer.
Ook hebben we kunnen oefenen met het meest gebruikte computerprogramma en heeft een ambulancebroeder ons angst aangejaagd over wat er allemaal van ons verwacht wordt met betrekking tot acute zorg.
Dinsdag onderging ik mijn gesprek met een medewerker van het Medical Council ter beoordeling of ik daadwerkelijk als arts in NZ aan de slag kon gaan (check, check, dubbel check). Gelukkig heb ik vandaag mijn 'practising certificate' mogen ontvangen!
Iedere avond zijn we met het hele clubje dokters en wat familieleden uiteten geweest; was erg gezellig.
Helaas heb ik geen foto's kunnen maken aangezien de camera in Otautau achterbleef.
Donderdagochtend vloog ik retour en was toch wel erg blij dat ik mijn familie weer zag.
Vandaag een heerlijk dagje thuis en de klassen van de kinderen bewonderd en de juffen een handje gegeven. Met de 2 kleintjes zijn we naar Invercargill gereden om in een enorme 'Warehouse' allerlei spullen te kopen die we nodig hadden van een wasmand tot een agenda.
Ook hebben we een tennisracket aangeschafd voor Sam; op vrijdagmiddag kan hij voor 2 dollar tennissen met een heleboel andere kinderen op het lokale tenniscourt. Hij blijkt geen natuurtalent (wie had dat verwacht), maar vond het geweldig.
De road van Invercargill naar Otautau filmpje
Foto's van 11 en 12 november
Het is inderdaad best wel stoer Dokter Tan zo alleen op reis en dat in een vliegtuig! Ben blij dat het, ondanks de bureaucratie en het feit dat de werkplek toch wat verder reizen is dan verwacht, je verder goed bevalt! Jullie zien er allemaal zeer gelukkig en tevreden uit! Krijg bijna het idee dat jullie ons niet zo heel erg missen:) By the way: Zag ik daar op de presentielijst van Sams' klas dat Sam een kwartier te laat was?? We blijven jullie volgen!
BeantwoordenVerwijderen