Vitamine V

We zijn verbrand! Echt waar. We zijn net terug van een weekendje Catlins en daar was het zulk verschrikkelijk mooi weer (en warm) dat onze armpjes gewoon rood zien. Straks wat aftersun erop en dan komt het allemaal goed.
Vrijdag j.l. hebben we ons klaargemaakt voor het tripje. Ik heb samen met Ramon de auto gewassen en de laatste boodschappen gedaan. En uiteraard een wasje gedaan. Daarnaast voor een gezonde maaltijd gezorgd en een mini-van gekocht maar daarover laten meer.

Eerst nog even over het regelen van de accommodatie van afgelopen weekend. Eigenlijk wilde we bij een boer slapen (farmstay). In de Catlins (op zo'n 1,5 uur rijden hiervandaan) zijn er niet zo heel veel farmstays. En degene die ik op het oog had was al vol. En de hostess had dat weekend zelf ook wat. Maar zei June (de hostess) we hebben nog wel een ander huis (selfcontained) in Waikawa waar jullie met z'n zessen het weekend van 27/28 november in kunnen. Omdat het op redelijk korte termijn plaatsvond was een credit-card check niet nodig. We konden na afloop wel betalen. Enfin, zo gezegd, zo gedaan. Komen wij daar zaterdagmiddag na een enerverende tocht langs de Scenic Route aan, is de deur gewoon open (nergens een sleutel te vinden) en komen we een huis binnen...............
Op een heuvel, uitkijkend over een prachtige baai en 3 jaar oud (dus alles nieuw). Ook nog 'ns aan een nonexit-road (doodlopend) dus het enige dat je hoorde was het zingen van de vogeltjes. Echt niet te geloven.
Zaterdag hebben we niet veel meer ondernomen behalve voor de haard zitten en kijken naar een 46'' plasma scherm.
Zondag zijn we er uiteraard wel op uit te getrokken.

We hebben diverse wandelingen gemaakt naar een paar watervallen en gegeten nabij de Niagara falls. De kids vonden het geweldig.
Vandaag zijn we via Curio Bay (waar we dolfijnen hebben gezien) tijdens eb een aantal zeegrotten ingegaan. Echt heel indrukwekkend. Tijdens vloed is het hier verboden toegang en de rainforest rijkt tot aan zee.

Voor een impressie check this Foto's weekend 27/28 nov. 2010

Scarecrows (Trash for cash)

Wisten jullie dat:
- wij de deur van ons huis niet meer op slot doen. Het slot is zo gammel dat dat voor een potentiele dief geen enkele belemmering vormt. Zijn er hier wel dieven?
- wij de sleutel van de auto in de auto laten zitten. De doktoren van het Medical Centre gebruiken de auto soms ook en dan is het wel zo handig.
- ons gras (en dat is heeel wat) professioneel wordt gemaaid met z'n wagentje. Iedere 14 dagen. Door Ian Watson. Voor niets. Als 'contribution'  to the trust.
- al het gras, zowel publiek als privaat er tiptop uitziet. Vooral de golfbaan waarop niemand te bekennen is. Het regent hier nogal 'ns. Vandaar.
- ook Marit al geregeld op school op bloten voeten loopt.
- T helemaal in d'r nopjes is met de chirurgische klusjes die ze mag doen. Laatst had er een kerel met z'n hand tussen de grasmaaier gezeten (niet die van Ian Watson). Het lag helemaal open. Ook was er een fellow die z'n vishaak in z'n hand had gegooid (zo'n grote). Jakkes. En T heeft hem er weer uit gevist.
- De mensen hier de telefoon opnemen met alleen 'hello' . En verder geen naam oid.
- De mensen ook standaard als volgt groeten: Hi, how are you? Je zegt dan automatisch 'I'm fine' terug en vraagt vervolgens 'and how are you'? Zij zeggen dan uit beleefheid 'good' terug. In de praktijk bij T is dat wat vreemd. Want als het good met je gaat wat doe je dan bij de dokter?
- De mensen de haarddracht (stekels) van Ramon en Sam helemaal geweldig vinden. Met de gel van Loreal. Hier geven ze niet zoveel om uiterlijk vertoon. Laat staan de haren van de jochies.
- De mensen ook de gele veters (laces) van Sam's Nike's cool vinden.
- Ze het shirt van Barcelona (met daarop Messi) van Sam geen blik waardig gunnen. Ze weten amper waar Barcelona ligt, wat daar gedaan wordt en al helemaal niet wie Messi is.
- Wij problemen hebben om volgend jaar oktober terug te vliegen. Alles zit al vol. In Nieuw Zeeland vindt van 09/09/2011 tot en met 23/10/2011 de Worldcup Rugby plaats. Dat is net zoiets als het WK voetbal voor ons. En dan nog erger. Vanover de hele wereld worden fans verwacht. Veel campers zijn al geboekt en behoorlijk wat accommodatie zit al vol. Ze hebben zelfs de schoolvakanties op het toernooi aangepast.
- Er hier gravelroads zijn waarop je 100 km/uur mag rijden. Ik kan je verzekeren; als je dat redt zonder uit de bocht te vliegen heb je je roeping als coureur gemist.
- Er op school een Trash voor Cash middag is gehouden. Om het milieu te sparen en meer aan recycling te doen hebben alle kinderen het een en ander gemaakt. Bij ons staat in de moestuin nu een gerecyclde vogelverschrikker (a 5 dollar).
- Ik vandaag heerlijke brownies hebt gemaakt (dat bevalt me beter dan het huis stofzuigen).
- Sam vandaag en morgen op schoolkamp is.
- Onze camera het bijna heeft begeven (tijd voor een nieuwe).
- Ons internet rete traag is (vandaar vandaag geen foto's). Op 1 december start een nieuwe maand met nieuwe Gigabytes om bestanden te uploaden.

De foto's zijn vanaf nu te bewonderen Foto's 25 nov. 2010

Awesome!

Rare snuiters die Kiwi's.
Al eerder schreef ik over 'coming for tea'. Maar ze hebben nog meer prachtige uitspraken. De receptioniste op school zegt bij alles 'that's good as gold' oftewel prima. Laatst zei Sam op de tennisbaan over een bal van een vriendje 'that's awesome!' Dat hoor je regelmatig net als het australische 'no worries' .
Niet alleen de taal is hilarisch. Ook de manier waarop ze zich kleden doet me m'n wenkbrauwen fronzen. De laatste dagen is het niet meer zo warm (zo rond de 15 graden) maar veel Kiwi's lopen gewoon in korte broek over straat en op school komen behoorlijk wat kinderen zonder schoenen, dus op blote voeten (bare feet).

Vrijdag was een gewone dag. Sam en Marit zijn na school gaan tennissen en we moesten nog opschieten ook met eten want Tanja had 's avonds een modeshow. Vanuit Auckland was een bekende Nieuw Zeelandse dame afgereisd om de nieuwste mode aan te prijzen en wat tips en trucs uit te delen. Voor de dames uit het dorp was een echt een uitje en iedereen had zich opgedirkt. Overigens zouden ze hier wel een H&M kunnen gebruiken. De mode is een drama. En ook de HEMA spulletjes zouden niet misstaan bij al die bleke huidjes.
Over eten gesproken. Ook weer zo lief. Megan, een wereldwijf hier uit het dorp, had voor ons gekookt. Ze kwam vrijdagmiddag een grote schaal met lasagne afleveren. Het is heel gewoon dat je zoiets doet als er een nieuwe familie bij je in het dorp komt wonen. Ik zie me dat in Heemskerk al doen.
Zaterdag zaten Sam en ik al vroeg in de auto. Via Marktplaats (Trade Me) hebben we een fiets voor hem op de kop getikt die we Invercargill hebben opgehaald. Effe 50 kilometer heen en 50 kilometer terug. In Nederland zou ik dat nooit doen. Maar goed, je moet wat en hij is helemaal happy.
Later op de dag hebben we op de plek waar Sam normaal rugbiet (hoe schrijf je dat) een festival  bijgewoond (You 'n lamb festival). Wat hier zeer normaal is, was voor ons wel bijzonder om een keer te zien: schapen scheren, schapen bijeendrijven met workingdogs en het ontleden van een lams-schoulder en daarna barbeknoeien. Maar voor de mensen hier (en dat was 99% van de populatie) is dit gesneden koek. Je moet ze meegeven; ze zijn heel trots op hun werk en cultuur.

Op zondag (vandaag dus) was er braderie in T d'r dorp (Winton). Wij een fietshelm voor Sam en de andere koters aangeschaft want je bent verplicht een helm op te hebben met fietsen (een beetje onzin in dit gat waar wij wonen). Als afsluiting van het weekend hebben we in de plaatselijke pub wat gegeten (de kinders uiteraard 'chips'), wij iets gezonders. 

Foto's van het weekend

Winton

Hier weer een update van Tanja 
Deze week is mijn eerste week als GP (General Practitioner) in Winton. Best wennen. Ik rijd in ongeveer 25 minuten naar mijn werk (bijna 40 km). Het is een prachtige route en meestal kom ik alleen wat schoolbussen tegen. De werkdag begint om 9.00 am met de eerste patient en duurt tot 5.30 pm. Per dag werken er 3 of 4 artsen in het Centrum. Mijn 'supervisor' (de eerste 3 weken werk ik onder supervisie) heet Caroline Stewart. Zij werkt sinds 16 jaar in Winton Medical Centre. Dan is er nog een arts genaamd Philip White afkomstig uit de UK, woont en werkt sinds 3 jaar in Winton. Zijn huis staat te koop; om familieredenen gaat hij terug naar de UK wat hij erg jammer vindt. Hij hoopt dat hij zijn huis voorlopig nog niet verkoopt. Is overigens een erg fijne vent.
Meestal is er ook nog een waarnemer werkzaam in de praktijk en momenteel is dit een amerikaanse arts. Verder werkt er nog een batterij aan nurses waar ik het overzicht niet echt van heb en ook geen flauw idee wie wat doet. Ze zijn wel allemaal enorm vriendelijk en behulpzaam.
De inrichting van het pand is zeldzaam uit de tijd. Ze hebben alles, maar het ziet er op z'n zachtst gezegd niet uit (zie de foto's). Overigens is de manier waarop de artsen te werk gaan ook wat ouderwets naar mijn mening (veeeel 'prescriptions', veeeel aanvullend onderzoek, veeeel briefjes voor werk en school en kinderen mogen met de waterpokken een week niet naar school).
Ik ben rustig aan ingewerkt en heb de eerste dag maar een paar patienten gezien. Het computersysteem en met name de manier van medicatie voorschrijven is echt een uitdaging. Het duurt nog wel even voor ik dat onder de knie heb. Ook het verwijzen is me nog allerminst duidelijk. Maar ach, ik heb gisteren en vandaag toch al heel wat mensen gezien. 
Er is een soort van spoedhulp waar om de beurt een arts bij geroepen wordt; ik heb al een enorme wond op een hand gehecht bij een boer die met z'n hand tussen een machine was gekomen, een vrouw gezien met een fractuur van het sleutelbeen die door de huid heen kwam (is overigens met morfine afgevoerd naar het ziekenhuis) en een baby van 6 maanden met brandwonden door hete koffie.
Deze week en volgende week werk ik 5 dagen en vind ik best veel na een half jaar thuismoederen. Maargoed, iemand moet de kost verdienen....

Foto's 17 en 18 november

Assembly (2)

Time is running fast when you're having fun!

We zijn de tweede 'gewone' week ingegaan. Het begint al wat te wennen. T zal aan het eind van de week verslag doen van de eerste week als GP in Winton.

Marit had de afgelopen week wat moeite om zich staande te houden maar dat lijkt nu beter te gaan. Vandaag is ze na school met Rebecca meegegaan en daar hebben ze op de sheepfarm muffins gemaakt. Ze verstaat er geen snars van maar what the heck.
Sam wordt al een echte Kiwi. Hij speelt in de pauzes (en dat zijn er heel veel op een dag) tennis. En met Ramon speelt hij nog een tijdje door in de garage. Verder heeft ie afgelopen maandag voor het eerst meegedaan aan touch-rugby. Als quarter-back kon ie er nog wat aardig aftikken. En hij heeft z'n eerste pluim binnen. Die werd tijdens de gezamelijke bijeenkomst op school (Assembly) op maandagmiddag uitgereikt. Dit is heel engels en kent een vast stramien:

• eerst gaat iedereen staan en dan wordt het volkslied gezongen. De eerste helft is in het Maori, de andere in het engels
• vervolgens wordt er drama opgevoerd en wordt er iets over het milieu geroepen
• ook worden de scores van de verschillende klassen van de afgelopen week getoond
• gevolgd door iets luchtigers (dit keer was het het T-Mobile Welcome Back filmpje). Super!
• ter afsluiting zingen alle kinderen (zo'n 120) uit volle borst de hit mee van de plaatselijke Anouk (Brooke Fraser). Ik heb de Youtube filmpjes/teksten bijgevoegd.

Ramon is nog wat zoekende. Hij mag tenslotte nog niet naar school. Samen maken we er het beste van. Vandaag was er pet's day op de Kindie. Max konden we uiteraard niet showen maar er waren genoeg andere kinderen die wel hun pet kwamen laten zien.

Foto's van de afgelopen dagen 15 en 16 november

Coming for tea?

Het leuke van een andere omgeving zijn o.a. de (nieuwe) uitstapjes. Zo had Robert (B) een leuk idee voor zaterdagochtend j.l. Zijn dochter zou op Mees passen en de rest zou de grotten in kunnen. Zo gezegd, zo gedaan. Op ongeveer een half uurtje rijden hiervandaan ligt Clifden en daar zijn een aantal limestone caves. Een prachtig gebied, vlakbij Fiordland. Ook hier was er wederom niemand in de buurt en met Robert en zijn zoon Derek als gids gingen we down under. Vaak was het bukken geblazen en soms ook kruipen. Er was geen weg terug. We hebben glowworms gezien en onderin de berg was er een groot bassin waar we voetje voor voetje schuifelend langs moesten. Best scary. Heel af en toe moest Ramon worden getild maar over het algemeen hebben de kids het toch zelf gedaan. Heel blij en voldaan stonden we na c.a. 1,5 uur weer buiten.

We zijn al behoorlijk geintegreerd. Op zaterdagmiddag werden we rond 5:30 p.m. 'op de tea' bij Sue en Graham verwacht.  Ik lust helemaal geen tea en de koffie is ook niet te hachelen, dus we vroegen ons af of we om die tijd alleen een kop thee zouden krijgen. Het bleek een typische Kiwi BBQ party te zijn; iedereen die komt neemt wat te eten en te drinken mee en op een gegeven moment gaat de BBQ aan. Op visite gaan heet hier 'invited for tea' .Gelukkig hadden we zelf een flesje wijn en een doos Ferrero Roches meegenomen. 
Wat een huis! Op een heuvel met magnifiek uitzicht wonen Sue en Graham met hun 3 kids. Twee daarvan zitten bij Sam en Marit in de klas. En dat klikt heel goed. Er waren nog 5 andere stellen uitgenodigd (en ze hebben allemaal 3 kinderen!). Je kunt je voorstellen wat een gekkenhuis het was. Maar zowel wij als de kids hebben zich prima vermaakt. We waren pas om half 11 thuis.

Gisteravond om 10 p.m. had Megan nog een leuk idee. Vanochtend was er om 11 a.m. in Invercargill de marathon en een loopwedstrijdje voor de kids. Of we ook zin hadden om te komen en of de kids ook niet mee wilden rennen. Ja en nee. Eigenlijk wilden we het een beetje rustig aan doen. Een van de redenen om NL (tijdelijk) te verlaten is juist om dingen niet te hoeven doen. Maar goed, het was toch ook wel weer leuk en goed bedoeld. Wij er heen alleen waren we 20 minuten te laat. De finish net gemist. We zijn de dag wel doorgekomen. We moesten toch nog wat boodschappen doen (en de winkels zijn in Invercargill op zondag open).

Foto's 13 november

Wellington

Vandaag ben ik (Tanja) weer aan het woord.
De eerste week school voor de kinderen zit erop en Paul heeft de eerste week als fulltime huisvader overleefd. Het is even wennen om als vrouw de regie over het huishouden in handen van je man te geven, maar het valt mee. Het is vooral belangrijk om je niet druk te maken over alle kleding die in de verkeerde kasten ligt en over het feit dat je niet weet of er overal wel echt is gezogen en gedweild (ik betwijfel dit namelijk).
Zelf ben ik zondag voor dag en dauw vertrokken richting Invercargill. Om 7.00 uur had ik het vliegtuig naar Christchurch en daarvandaan door naar Wellington. Al om 10.30 uur belde ik vanuit mijn hotelkamer naar huis (Otautau) dat ik was gearriveerd. Het gaf wel een stoer gevoel om alleen met het vliegtuig te reizen en een paar dagen in een hotel te vertoeven.
Zondag heb ik lekker door de stad gelopen en het prachtige museum over Nieuw Zeeland (Te Papa) bewonderd. Maandag begon mijn orientatiecursus. Er waren nog 6 deelnemers uit Canada, UK en VS en een meisje (vrouw van 36) die op haar 20e van de VS naar Nederland was verhuisd. Zij sprak perfect nederlands en dat is soms toch wel even fijn. Het was een erg leuke en diverse groep. 

We zijn door het team van NZ Locums (die de cursus hadden georganiseerd) zeer hartelijk ontvangen. Gedurende 3 dagen hebben we verschillende presentaties voorgeschoteld gekregen en was bijzonder zinvol. Het land hangt namelijk van regels en formulieren aan elkaar. En die formulieren moeten allemaal door de dokter zelf worden ingevuld. Beetje jammer.
Ook hebben we kunnen oefenen met het meest gebruikte computerprogramma en heeft een ambulancebroeder ons angst aangejaagd over wat er allemaal van ons verwacht wordt met betrekking tot acute zorg.
Dinsdag onderging ik mijn gesprek met een medewerker van het Medical Council ter beoordeling of ik daadwerkelijk als arts in NZ aan de slag kon gaan (check, check, dubbel check). Gelukkig heb ik vandaag mijn 'practising certificate' mogen ontvangen!

Iedere avond zijn we met het hele clubje dokters en wat familieleden uiteten geweest; was erg gezellig.
Helaas heb ik geen foto's kunnen maken aangezien de camera in Otautau achterbleef.
Donderdagochtend vloog ik retour en was toch wel erg blij dat ik mijn familie weer zag.
Vandaag een heerlijk dagje thuis en de klassen van de kinderen bewonderd en de juffen een handje gegeven. Met de 2 kleintjes zijn we naar Invercargill gereden om in een enorme 'Warehouse' allerlei spullen te kopen die we nodig hadden van een wasmand tot een agenda.
Ook hebben we een tennisracket aangeschafd voor Sam; op vrijdagmiddag kan hij voor 2 dollar tennissen met een heleboel andere kinderen op het lokale tenniscourt. Hij blijkt geen natuurtalent (wie had dat verwacht), maar vond het geweldig. 

De road van Invercargill naar Otautau filmpje
Foto's van 11 en 12 november

Het dagelijkse leven

We hebben zojuist de week door midden gezaagd. Wij zijn over de helft. En hoewel verscheidene mensen mij hebben gevraagd hoe het nu bevalt moet ik toch nog echt vaststellen dat het mij nog steeds als onwerkelijk en een beetje vakantie-achtig aandoet. Tuurlijk, we komen nu meer in een ritme. Boodschappen doen, halen en brengen naar school enzo. Wel gelukkig maar een keer en niet zoals op de Lunetten 4x per dag. Dat is gekkenwerk. Verder heb ik Mees en Ramon natuurlijk om me heen.

De kids gaan vooralsnog graag naar school. En ze zijn ook weer zo superaardig. Dat scheelt enorm.
Van Marit hoeft er echter niet zoveel gesport te worden (laatst had ze tennisles; Marit en tennissen :-) en volgens Sam zijn er alleen maar dikke meisjes bij hem in de klas. Op twee na en eentje heeft volgens hem een oogje op hem. Wie weet. De sommen worden er ook niet moeilijker op (3x4 en 6-3) maar hij mocht wel laatst een computergame doen. En ze hebben hier allemaal Apple's. Dus om daar wat van op te steken is ook niet mis. En ook Sam doet veel aan sport (baseball en touch Rugby). Als ik ze zie zijn ze aan het sporten. Laat onze kids maar schuiven.

Ik ben gisteren met Ramon naar de Kindie in Drummond geweest. Dat is hier 15 km vandaan. Een kindie is een Kindergarten oftewel creche. Dit is voor hem beter dan de Playcentre. Ze doen hier ook weer van alles en ze hebben veel ruimte en speelgoed. Hij kan er op dinsdags en donderdags van 9:00 - 2:00 p.m terecht. Totdat ie naar school mag.

Tenslotte. Vanmorgen was er op weer een andere plek in het dorp Music en Movement voor de kleintjes. Oftwel bewegen op muziek met de gebruikelijke "morning tea". Stond ik daar met 16 andere moeders (geen vaders uiteraard, die zijn op de farm) te dansen en te huppelen (old Macdonald had a farm, hiea hia jo music).

Morgen komt T weer terug. Da's wel zo fijn.  09/11/2010

Friendly people

Zoals ik al had aangegeven en we zelf al eerder hadden ondervonden zijn de Kiwi's oprecht aardig en vriendelijk. Bij aankomst was het huis aan kant, de bedden opgemaakt, de koelkast gevuld en het gras gemaaid. Maar goed. Daar zat ook nog een Medical Centre achter.
Afgelopen zaterdag bij terugkomst van ons ritje door de omgeving had de overbuurvrouw van 80+ een schaal met muffins voor de deur neergezet. Als een soort welkom. En we mogen ook haar tuinstoelen gebruiken.
Robert Bruin c.s. heeft vanmorgen wat oude laarzen langsgebracht en zojuist stond het buurjongentje van 12 met een doosje vol met scharreleitjes voor de deur. Van hun eigen kippen. Da's toch allemaal wel heel erg aardig.

En ja. Vanmorgen was het zover. De eerste schooldag. Ik moest er 4 (en mezelf) aanjurken en voor het ontbijt zorgen. Ik had ze vooraf gezegd dat de vakantie nu echt over is en dat ze een beetje moe(s)ten meewerken. En warempel, het ging hardstikke goed. De school begint pas om 9:00u dus ik had ook een half uurtje meer dan thuis. En de afstand is zo'n beetje hetzelfde.
Sam zei na afloop; ' ik heb helemaal niet hoeven werken en ze hebben wel 4 pauzes'.  Een om 9:30, een om 11:00, een om 12:00 en een om 13:00. En dan eten ze ook tussen de middag en om 2:55 is het voorbij. Het lijkt er dus op alsof de dag van pauzes aan elkaar hangt. Net als bij Corus.
Van de sommen die Sam voorbij had zien komen ligt ie ook niet wakker: In groep 4 behandelen ze 60 minus 30 enzo. Dat komt wel goed.
Naast de gebruikelijke juf is er ook nog een soort overall juf (ik ben ff haar naam kwijt; miss Dit of misses Dat) die vooralsnog even nagaat welk niveau Sam en Marit aankunnen. We zitten in een heel ruraal gebied met voornamelijk farmers en het is natuurlijk niet voor niets dat er hier een leegloop is. De meeste personen met een goede baan/opleiding trekken weg.
Anyway, ze hebben het de eerste dag prima naar hun zin gehad. Ik had ze alleen veel te warm gekleed. Het schijnt dat ze hier (ook midden in de winter) altijd in shorts lopen. Kou kennen ze niet.
Sinds Sydney heeft Marit gelukkig ook weer wat meisjes gezien. Ze is alleen hun namen vergeten. Tevens is het zo dat 63% van de leerlingen jongen is de rest meisje. Best eigenaardig.

Met Ramon en Mees heb ik verder het Playcentre bezocht. En wat zitten beppen met de mums.
Het Playcentre is voor Mees nog wat teveel van het goede en Ramon is er eigenlijk te oud voor. Morgen op weg naar de echte Kindergarten tot aan de kerst (voor Ramon).

Op maandagmiddag is er om 2:15u een 'Assembly' op school. Dan wordt de week doorgenomen, een toneelstukje opgevoerd, en wat kinderen in het zonnetje gezet en wordt er Maori en engels gezongen. Ook de vaders en moeders zijn dan welkom. Dus ik was er. Mees lag buiten in z'n wagen te slapen en Ramon viel tegen mij aan in slaap tijdens de voorstelling. Ik heb wat plaatjes geschoten en wat gefilmd. Heel bijzonder 08/11/2010

Zwarte Cross

Over vandaag kan ik kort zijn. We hebben de hele dag rond huis gehangen. Echt een zondag. Het weer was best aardig. Vanmorgen hebben we nog wel met deze en gene geskypd. Wat een ontzettende gave tool is dat toch. T is vanmorgen voor dag en dauw naar Wellington afgereisd dus ik ben alleen met de kids. Over Wellington later meer.

Over gisteren valt nog wel het een en ander te melden. Omdat het feitelijk voorlopig de laatste dag is dat we met z'n zessen vrij waren zijn we er op uit getrokken. Gewoon een rondje gereden. Dan rijd je over wegen waar je vrijwel niemand tegenkomt en kom je langs boerderijen en heel veeeeeeellll schapen (en lammetjes) en kom je heel af en toe door dorpjes met van die hele rare namen (Tuatepere bijvoorbeeld). En aan de kust bij Riverton is het gaaf! De plek om te surfen. Sam en ik moeten op zoek naar een surfboard en een suit. We zijn er nu twee keer geweest en twee keer scheen de zon volop (net zoiets als in Wijk aan Zee).

Er komt ook maandelijks een blaadje uit met waarin staat wat er allemaal te doen is. En wie wat zoekt. Als ik me nou binnenkort gaan vervelen kan ik altijd nog op de boerderie aan de slag;

Maar wat bleek ook. Op het landgoed van Mike en Fleur van Bregt (waar zouden die nou vandaan komen) was voor de familie van alles te doen. De plek om te integreren. Dus wij er om 6:00 p.m. heen. Flesje wijn mee voor de familie en redelijk netjes gekleed. Tan d'r mooie laarzen aan. Komen we daar aan is het net de Zwarte Cross. Op een groot weiland, eigenlijk knollenveld met overal koeievlaaien hebben ze een paar tenten opgezet en staan allemaal locals met baarden en tattoo's aan een Speight te lurken. Met de buggy was het ook geen doen op dat veld. Gelukkig was er voor de kids wel e.e.a. te doen; o.a een springkussen en wat jeeps dus het viel allemaal nog mee. Het vuurwerk hebben we niet meer afgewacht. Als de zon achter de bergen verdwijnt koelt het ongelovelijk snel af. Daarop waren we niet gekleed en duurde het nog te lang.

Voor een impressie:

Winton

Vandaag een berichtje van T.
Ben vandaag op zicht geweest bij mijn nieuwe werkplek in Winton. Ja ja, toen we aankwamen in Otautau bleek dat er een dokter voor 3 jaar had bijgetekend die aanvankelijk had aangegeven te vertrekken. Ik was dus boventallig!
Was even schrikken, maar gelukkig voor mij hebben ze in ieder aangrenzend dorp een dokter nodig. In Winton zijn ze erg blij, want met mij erbij zijn ze nog steeds onderbezet. Winton is ongeveer een half uur rijden van hier. Is natuurlijk wel jammer aangezien het Medical Centre in Otautau aan het einde van de straat is. Gelukkig kun je er met het verkeer hier altijd van op aan dat het ook een half uur duurt.
Een fulltime werkende dokter hier werkt 4 dagen, dus dat is ook wat ik ga doen. Ik ben de maandagen vrij (kunnen we regelmatig een lang weekend weg). Het centrum in Winton telt momenteel 3 dokters en een heleboel nurses die allemaal part time werken. Is grappig; hier loopt iedereen tegen hetzelfde aan als in Nederland. De meeste vrouwen willen werken tot 14.30 uur, want om 15.00 uur komen de kinderen uit school en het is anders bijna niet te organiseren met al die 'clubjes'. Verder viert de bureaucratie hoogtij dus is een belangrijk deel van de tijd gereserveerd voor het papierwerk.
Ik heb kennis gemaakt met mijn toekomstige collega's en heb mijn contract doorgenomen. Verder nog wat gewinkeld (Winton heeft een stuk meer winkels dan Otautau) en vervolgens terug naar het gezin, waar de trampoline bijna opgetuigd was!

's Middags Flip nog even aan het stofzuigen gezet en de vloertjes laten dweilen.

Cabbage Tree Restaurant

Ook vanmorgen hebben we het rustig aan gedaan. Het lijkt wel iedere dag zondag. Eitje erbij, bakkie koffie. Heerlijk. Maar uiteindelijk moest het toch gebeuren. Flip heeft een wasje gedraaid en vervolgens buiten aan de waslijn opgehangen.

Na het ochtenddutje van Mees zijn we via Winton, waar we hebben geluncht, afgezakt naar Invercargill. Want ja, de trampoline gaat er komen. Gistermiddag verliep de advertentie op de veilingsite en aangezien er niemand een bod had uitgebracht waren wij de eerste.
Met twee auto's (we hebben er 2!) zijn we die kant opgegaan. Earl, van wie de trampoline was, heeft genoeg van NZ en gaat naar Brisbane en kan dat ding niet meenemen. Werk, een andere vrouw? Nee, gewoon 'ns wat anders. Waar kennen we dat van...
Van de locals moet je het hebben dus meteen maar gevraagd waar je met wat kids leuk kunt eten. Welnu dat is de Cabbage Tree Restaurant (url). Richting het strand. En warempel; hij had gelijk. Een geweldige tent met geweldig eten.
En helemaal in het zonnetje. Het is voor de derde opeenvolgende dag zo'n 25 graden. Ongekend voor hier. En wij maar onze lange broeken aanhouden want het weer kan zomaar omslaan of je verbrand binnen 10 minuten. Morgen doen we die kurze Hosen an.


Overzicht foto's (4)

Het landelijk gebied

Vandaag zijn we wederom rustig aan begonnen. We hebben tenslotte nog een jetlag. Om 10:30u stond Nathalie op de stoep met een Maxi Cosi. Plus een onderstel voor in de auto. Toppie. Wordt Meesie niet meer zo heen en weer geslingerd in de Hyundai. Degene die dit voor ons heeft geregeld is de CSC (car-seat-coordinator).
Ook is er een OTC-coordinator. Deze is van de Otautau Toyclub, zeg maar de plaatselijke speelotheek. Die hebben we bezocht en zijn ook meteen maar lid van geworden. Marit heeft er een kapperset bij, Sam een treinbaan en Ramon een skelter. Zijn ze voorlopig weer even zoet. Over twee weken ruilen we het weer in.

Rond de lunch hebben we de school bezocht. Ziet er hardstikke leuk uit. En zeker de komende 6 weken staan volop in het teken van doe en sport. Sam en Marit gaan er a.s. maandag naar toe. Sam komt in groep 4 (vindt ie maar niks), bij mrs Flack (ze gebruiken geen voornamen) en Marit in groep 2 bij mrs King. Het lijkt een beetje op Cluedo allemaal.
En ze hebben meteen de maten opgenomen. Want het uniform gaat er komen. Oersaai natuurlijk (navi-blauw).

Later op de dag zijn we Robert Bruin (geen familie van ons) nog gaan bezoeken. Hoe afgelegen kun je wonen. We moesten eerst ons dorp uit (daar is al niets) en dan nog een paar kilometer naar een nog verder afgelegen niets en dan nog eens een gravelroad op (zo'n 2km). Dan ben je echt van god en alleman verlaten. Zij hebben daar een koeienbedrijf maar ook wat schapen, kippen en een paard. En een koe die niet meer op kan staan. Dus hup dan maar de kinders op de koe. Bijten kan ie niet.

Je kunt mijn rug op (met Robert)

We hebben een heerlijk kopje thee en biscuit genuttigd en daarna hebben we gadegeslagen hoe de koeien worden gemolken. Twee keer per dag (om 5:30u en 15:00u, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar). Hij liever dan ik.

En ja, dan weer in de avondspits naar huis. Wat een ellende.

Kijk voor meer foto's

OtautauExperience3

Ver weg maar toch ook weer niet

Eindelijk even wat tijd om de weblog bij te werken. Niet dat we overwerkt zijn maar toch. We beginnen onze draai al aardig te vinden in dit kleine plaatsje maar voordat ik daar verder over uitwijd eerst nog het volgende:

• Op de laatste zaterdag voor ons vertrek heeft men voor Sam nog een afscheidswedstrijd bij Ado'20 geregeld. Tegen de Alliantie. Altijd lastig. In de striemende regen en kou werd het 11-2. En wie scoorde er 5 keer. Juist; de bijna jarige Sam. Wat een afscheidspot!
• Op het stuk Singapore - Sydney heeft Tan al d'r eerste patient gezien. Een of andere pinda werd in het vliegtuig onwel. En er werd dus omgeroepen of er 'someone with a medical degree' on board was. Dus T naar voren. Na wat helende woorden van dokter T ging het met de zieke man al gauw weer goed en vlogen we met 2 flessen wijn van Qantas verder. Plus nog wat overige VIP treatments. Toch leuk.
• Over de airline die Quantas overigens voor het laatste stuk heeft ingehuurd (Jetstar) zijn we wat minder tevreden. Ten eerste omdat we 100 dollar extra moesten betalen voor het overgewicht maar belangrijker nog; bij aankomst in Christchurch was alles er behalve onze kinderwagen e.d. Mooi klote. Waarschijnlijk is het i.p.v. naar Christchurch naar Osaka gestuurd. Het laatste stuk is Mees dus helemaal heen en weer gesjouwd. Arm kind. Er is nog hoop dat de stroller alsnog wordt langsgebracht. Ik heb nml wel een formulier ingevuld en het geheel op Christchurch doorgenomen. Ondertussen hebben we al een nieuwe kinderwagen geleend dus wat mij betreft stoppen ze 'm maar in hun .....
• De wereld is toch wel een stuk kleiner. De eerste nederlandse rekening is gewoon via 'Mijn ING' betaald; gisteravond hebben we de laatste aflevering van Penoza via Uitzending gemist bekeken en ook de Donald Duck is reeds bezorgd.

Hier in Otautau hebben we vooralsnog twee personen die ons wat op weg helpen. Robert, een nederlandse boer met 1800 koeien heeft ons opgehaald van het vliegveld en wegwijs gemaakt in ons huis. Hem zien we morgen opnieuw. Het huis was bij aankomst overigens helemaal schoongemaakt, de bedden waren opgemaakt, internet werkte evenals de printer en zelfs de koelkast was rijkelijk gevuld (alleen geen alcoholische versnaperingen, beetje jammer). Wat een luxe.....

Verder Nathalie. Zij is werkzaam bij de Otautau Medical Centre en heeft daarnaast met haar man een schapenbedrijf. Wie niet. Zij regelt e.e.a. voor Tanja d'r werk en is degene die nog een kinderwagen te leen had. Op haar boerderij zijn we vanmiddag even gaan kijken. Wat een huis met uitzicht (zie de foto's) De kids hebben ook nog twee lammetjes een flesje gegeven (gaat iets anders als Mees een fles geven).

Binnen no-time had ik een tweedehands trampoline op trademe.co.nz gevonden. Want ja, nu we zo'n enorme tuin hebben is dat wel een must. Dus wij die vandaag bekeken in Invercargill. Waar we tevens een rekening hebben geopend en een nieuw 06 nummer hebben aangeschaft.
Aangezien het een veilingsite is moeten we even tot morgenmiddag wachten of de trampoline ook 'ours' wordt.

Hieronder wat beeldmateriaal.

Overzicht foto's (1)
Overzicht foto's (2)