Het zit erop

Vandaag was mijn laatste dag op het werk. Best een beetje emotioneel. Van een aantal patienten heb ik cadeautjes gekregen. Vorige week vrijdag heb ik met het personeel al min of meer mijn afscheid gevierd met een borrel en happen.
Voor vandaag had Paul een prachtige appeltaart gebakken (alle dames op het werk jaloers ;-)) Het was een enorm succes.
Ik heb het erg naar mijn zin gehad en veel geleerd dit jaar. Het werk is vergelijkbaar met Nederland, maar toch heel anders. De apparatuur is vreselijk gedateerd. Het gebouw wordt op dit moment verbouwd (is al vanaf begin mei gaande en geeft aardig wat overlast) en ik had gedacht dat ze in het nieuwe gebouw in elk geval de bruine vloerbedekking zouden vervangen voor iets als linoleum. Niets is minder waar. De vloerbedekking is weliswaar grijs en nieuw, maar wederom vloerbedekking (in een huisartsenpraktijk!). 
De gemiddelde leeftijd van het ondersteunend personeel is hoog. Jonge mensen gaan allemaal 'overseas' zoals dat hier heet. Ze vertrekken om ervaring op te doen in Europa of Australie en sommigen komen terug als ze wat meer op leeftijd zijn. Jong personeel is niet te krijgen. 
Maar (misschien wel vanwege de leeftijd) de nurses zijn enorm betrokken en vriendelijk. Ze kennen de patienten van haver tot gort en leven erg met ze mee. En ook voor mij doen ze alles. Ik hoef maar een kick te geven.
Verder blijft het met dokters aanmodderen. Geen enkele dokter het komend jaar blijft langer dan een paar maanden. Ze zijn er aan gewend, maar echt wennen doet het nooit.

I wish them all the best!

met mijn amerikaanse collega Liz