Otago, we will be back

Soms moet je gewoon even onder de mensen zijn. Desnoods Koreanen. En leuke winkeltjes bezoeken. Het liefst met SALE. En in restaurantjes eten. En ja, een ijsje kopen. Bovenstaande hebben we in en rond Otautau niet zo veel gedaan. Want dat is er niet. Gelukkig kan dit in Wanaka wel en in Queenstown helemaal. De accu is helemaal opgeladen. We kunnen er weer tegen (en zullen ook wel moeten).
De reis van Otautau naar Central Otago afgelopen maandag was een mooie. Het weer werd steeds beter en tegen de tijd dat we in Albert Town neerstreken was het gewoon heet. En we hebben 't al geleerd. Je moet het er van nemen. We hebben dus aan de boulevard gegeten.
Helaas was het dinsdag een stuk minder lekker weer en ging het boaten met Georgette (nederlandse dierenarts, woonachtig in Otautau) en haar familie op Lake Wanaka niet door. Niet te lang getreurd; we hebben er een hele leuke dag van gemaakt en bij de Wouda's gegeten. Een kleine club Hollanders in Wanaka.
Ook woensdagochtend was het bewolkt maar (nog) droog. Dus kun je gaan 'tracken'. Een uurtje de berg op en een uurtje de berg af. Met prachtige vergezichten. De kids vinden het bijna leuk. 
's Middags begon het helaas te regenen. En dan moet je ander vertier zoeken. Bijvoorbeeld in Puzzleworld. Een erg leuke ervaring. En op tijd aan de borrel met de open haard aan. Best leuk een keertje.
Op donderdag richting Queenstown. Wel de bungyspot gespot alleen sprong er niemand. Te eng, te duur?
Vervolgens een lunchstop in Arrowtown. Een oud, toeristisch goudmijnstadje. Mede door het prachtige weer erg geslaagd. En dan ons onderkomen net buiten Queenstown (in Frankton). Wat een uitzicht. Over het meer. Geweldig!

991 Frankton Rd

Ook hier hebben we het ijzer gesmeed terwijl het heet was en meteen Queenstown aangedaan. Wat een drukte. Maar leuk! We zijn het niet meer gewend. Ook wel erg fijn om te merken dat ons de drukte nog zeker boeit.
Op vrijdag zijn we, een lading Koreanen incluis, met de stoomboot (precies zoeen als die van Klaas) over het meer (Lake Wakapitu) getufd naar Walter Peak. Daar woont een prettig gestoorde kiwi met z'n gezin op een farm. Deze prettig gestoorde man vertelt het een en ander over de dieren die zij er op na houden en doet dit met zo'n humor dat ik continue moest grijnzen. De Koreanen niet. Die zijn te druk met foto's schieten. Al met al erg leerzaam.
Op zaterdag zijn we naar Glenorchy gereden. Een route langs het meer. Rond Glenorchy zijn verschillende scenes geschoten voor de films van Lord of The Rings. Ook in NZ hebben we een poging gewaagd om de films te bekijken. Maar opnieuw is het ons niet gelukt. Wat een bullshit. Enfin, de omgeving is wel adembenemend en opnieuw hebben we een gave 'track' gelopen.
Terug in Queenstown was het tijd voor wat actie. T moest nodig shoppen zonder bekijks dus ik heb wat in de haven rondgehangen. En regelmatig komen daar van die speedboaten die over de rivieren jekkeren. Ik vond dat we dat een keer moesten doen. Het is nu of nooit. Dus toen T terug was van het shoppen was het mijn turn. Met Sam en Ramon namen we plaats in zo'n scheurmonster (750pk!). Met een gangetje van 80km uur blaas je over de rivier (Shotover). De 'piloot' scheert rakelings langs de kanten en pilaren van de bruggen. Ik vind het onverantwoord en verbaas me dat er nog nooit ongelukken mee zijn gebeurd maar goed het was wel kicken.

Marit geloofde het wel. Marit heeft andere talenten. Straatartiest een was nog niet uit beeld (heeft haar prachtige liederen toegezongen begeleid op zijn arcordeon) of straatartiest 2 had Marit in het vizier. Als assistent van de straatartiest moest ze een pop zo'n 2,5 meter de lucht ingooien. Een ieder die Marit kent weet dat ze en geen engels spreekt en niet kan gooien. Dus terwijl de straatartiest op z'n eenwieler zat met vuur en vlam om zich heen was het de beurt aan Marit om die pop naar hem te gooien. Dat werd dus niets. Alle toeschouwers lagen in een deuk................... Maar ze was wel een lollie en 5 dollar rijker.
Vandaag zijn we zoetjes aan naar Otautau teruggereden. Het voelt als thuis.

Foto's Wanaka en Queenstown

Sandflies

We zijn weer een ervaring rijker. Afgelopen weekend was de Borland Lodge aan het Lake Monowai voor ons. Met de hele club van T d'r werk (artsen, verpleegkundigen, assistenten + aanhang) hebben we het gebied in het Fjordland verkend. Op zaterdag per speedboot(!). Het was heerlijk weer en erg geslaagd. Alleen een beetje jammer dat er zoveel sandflies waren. We waren er al voor gewaarschuwd (en hadden dus lange broeken/mouwen aan) maar toch zijn we allemaal hier en daar gestoken. Het jeukt als de neten. Mees heeft een paar mooie bultjes in z'n gezicht.

Vandaag zijn we 40 kilometer dwars door de bush gereden. Van het ene Lake naar het andere (Lake Manapouri). Dan krijg je dit als beloning.

We zijn nu amper uitgepakt of we zijn alweer aan het inpakken. Morgen wacht  Wanaka.


Foto's Lake Manapouri

Pap, ik wil dat je een boerderij koopt

Ik vind dat onze kinderen teveel binnen zijn en te vaak naar een (dvd)-schermpje staren. Ze zijn ook niet echt ondernemend. Dus zo nu en dan 'schop' ik ze eruit. Zeker als het prachtig weer is. Dat wordt me niet altijd in dank afgenomen. Tja. Gisteren moest ik wel enorm grijnzen om de opmerking van Ramon; Pap, ik wil dat je een boerderij koopt. Hij had net de hele middag heerlijk met z'n broer en zus op de boerderij van de fam. Burnett rondgebanjerd (met 15 andere kinderen) en dingen gedaan die ze nog nooit in Heemskerk hebben gedaan. Hij voegde er ook aan toe dat als we dan een boerderij hebben ze zeker veel vaker buiten gaan spelen. We hebben dus wat te doen ;-)

Afgelopen week was rustig en kalm. Sam heeft een 3-daags tennistoernooi achter de rug. Hij vond het geweldig. Ik heb met de andere kids wat rond het huis gehangen. Het was ook niet zulk heel bijzonder weer. Behalve vandaag en gisteren. Toen zijn ze dus op de boerderij beland en vandaag een middagje aan het strand in Riverton. Heerlijk!
Morgen gaan we er op uit. Net als volgende week (T is een weekje vrij).

Foto's week 21 januari

Beter duur dan niet te koop

Mees groeit uit z'n kleren. Hij wordt dan ook door mij vetgemest. En daarom stond vandaag in het teken van de aanschaf van kleren voor Mees. Nadat we Sam vanochtend op de tennisbaan hebben achtergelaten (hij heeft een 3-daags gebeuren) zijn we rond 10:00u naar Invercargill gegaan. De V&D's en HEMA's heten hier HJ Smith, The Warehouse (where everyone gets a bargain) en Farmers. We hebben er weer een dozijn speelgoed bij en jawel wat rompertjes en een grotere trappelzak.
Maar we zijn niet alleen met non-food teruggekomen. We hebben onlangs vernomen dat er daar een supermarkt is die een schapje met nederlandse artikelen heeft. Dus wij er heen.
Na 3 maanden verstoten te zijn van ontbijtkoek, appelstroop, HEINZ sandwich spread en hagelslag zal het ontbijt morgenochtend erg lekker smaken. Oh ja, ze hebben er ook lange f(v)ingers.

 

Wauw


Foto's 17 januari

Southland

Van de week was het de hoogste tijd om de bus te laten nakijken. We hebben geen zin om bij iedere heuvel een half uur te moeten wachten tot de motor weer is afgekoeld. Dus ik was woe-do-vrij autoloos. Er was iets loos met de radiator en thermostaat. Op zaterdag waren we 600 dollar lichter maar het euvel is als het goed is verholpen.
Gevolg was wel dat ik van de week in/rond Otautau heb moeten blijven. Op zich niet zo erg. De kids hebben zich opnieuw prima vermaakt; er is weer in de garage getennist, de trampoline is verder uitgerekt, uiteraard is er het nodige gezwommen en vrijdagmiddag zijn Sam, Marit en Ramon op de boerderij van de fam. Bruin geweest. Daar hebben ze alle dieren gevoerd (het varken krijgt zure melk!) lekker gezwommen in de rivier en allerlei spelletjes gedaan.
Zaterdagmiddag was er het verjaardagsfeestje van Meggie (met tea en een bbq) bij de fam. Manson in Riverton. Opnieuw een geslaagde middag/avond met de nodige eye-openers over het (farm)leven hier in het Southland. Ik noem er een paar:

• er wordt steeds meer gesproken en gedaan aan converten. Oftewel het schapenhouden maakt plaats voor het houden van koeien. Er is gewoon niet genoeg geld meer te verdienen met schapen. De wol brengt weinig op en het vlees ook. Het betekent wel dat er een melkschuur moet worden gebouwd (met de nodige financiele risico's) en ook het vak zelf (het 2x per dag melken) is natuurlijk wezenlijk anders en intensiever. Daar staat wel een veel hoger inkomen tegenover. 
• tijdens een kiwi barbeque neemt ieder gezin wat te eten en drinken mee. Men neemt sowieso (eigen) vlees mee en daarnaast vaak een salade en/of desert. Wij moeten daar wel aan wennen; in NL schuif je gewoonlijk aan. Deze kiwi-variant betekent wel dat T en ik vaker dan ooit in de keuken te vinden zijn.
• de mannen nemen allemaal hun eigen bier mee. En niet zo'n beetje ook. De eerste kerel die minder dan 100 kilo weegt moet ik nog ontmoeten. En het bier zit allemaal in hun eigen koelbox en de lege flesjes gaan mee terug. De heren komen amper uit hun stoel (en hoeven ook nooit te lussen).
• iedereen komt met de auto of ute (dat is zo'n pickup truck). Al wonen ze 2 straten verderop. Aan fietsen en lopen doen ze niet. De auto wordt ook het liefst in de voortuin geparkeerd. Hoe bedoel je obesitas? 
• de mannen en vrouwen mixen op zo'n feestje nauwelijks. Het zijn een beetje twee kampen. De heren hebben mijns inziens ook weinig "vrouwenvlees".
• de kinderen worden erg vrij gelaten op zulke feestjes. Het is niet zo dat vader of moeder continue met ze bezig zijn. Ook al kunnen ze net lopen. Integendeel. De kiwi-kinderen zijn ook absoluut geen aanstellers of jankers. Als ze daarentegen aandacht vragen (tussen de grote mensen) dan wordt er ook oprecht aandacht aan ze geschonken. Ik mag dat wel.
• als je nog een naam nodig hebt voor een toekomstig kind dan heb ik er nog een paar in de aanbieding. Deze hoor je hier geregeld; Regan, Logan, Jonty, Charlie, Caleb, Hunter, Courtney, Abbey.

Foto's week 16 januari

Rock's Retreat

De laatste paar dagen zijn we verstoken geweest van krant/nieuws en internet. Vakantie dus. Ik had begin december al een crib aan het strand in Riverton geregeld voor afgelopen weekend. En wat hebben we genoten! Op nog geen 50 meter van ons huisje was de strandopgang naar Hendersons Bay.

Onze surfdudes

Wat doe je zoal op/aan het strand?

• luieren
• naar de zee kijken
• naar de zee luisteren
• surfen (actiefilmpje)
• barbequen
• wandelen

Kijk zelf maar:

Foto's afgelopen weekend Riverton

Aparima River

Afgelopen dinsdag kwam Rebecca, een vriendinnetje van Marit, bij ons spelen. Dat werd hoog tijd want ze was d'r broertjes zat. En andersom. Ik heb de dames amper gezien. Dat is vaak een goed teken. Dat de lakens onder de lippenstift zaten neem ik graag op de koop toe. 's Middags ben ik met de meiden (en Ramon en Mees, die heb ik ook nog) gaan zwemmen. Toen heb ik dit plaatje geschoten. Erg leuk.

Sam is gaan 'spelen' op de farm van George en Andre Burnett. De broertjes van Rebecca. De familie woont hier al 100 jaar (de straat is zelfs naar hen vernoemd) en Andre zit bij 'm in de klas. Aan Andre hebben ze alleen niet zoveel want die heeft hooikoorts (niet handig op een boerderij). Sam heeft (zegt ie) wel geholpen. De lammeren moesten worden gewogen en hij meegeholpen ze bijeen te drijven. Hij zegt dat ie ook op een schaap heeft gereden. Ik denk dat dat net zoiets is als paardje-rijden. Ik had 't graag willen zien. Zijn kleren zaten behoorlijk onder de schapenstront.
Om de kinderen weer in het juiste huis te krijgen stelde Suzie (hun moeder) voor om het diner gezamenlijk bij hen te komen opeten. Op Burnett Road. Dus wij met onze schaal lasagna die kant op. Het was erg leuk om opnieuw zo'n boerderij en het leven van dichtbij mee te maken. Ik wist bijvoorbeeld niet dat een lam in het eerste jaar 2 tanden krijgt, in het jaar erna schaap gaat heten en er 2 tanden bij krijgt en het jaar erop nog 2. I'll bet you didn't know that either!
De piepers die we om 18:30u aten zaten om 17:30u nog in de grond! En wat aten we verder? Een zelf geslacht en bereid schapenpoot.

Achter ons huis stroomt een riviertje. De Aparima-river. Op verschillende plaatsen kun je er met de auto vlakbij komen. En ik met mijn 4-wheel drive helemaal. Dus wij er woensdagmiddag met de bolide heen. Het water is erg schoon en niet eens zo koud dus dressed up in surfkledij en surfboard zijn de kids tig keer de rivier afgedwaald. Ik ben er zelf ook nog een paar keer ingesprongen.
Check this out:



Vandaag zou het de hele dag gaan regenen. En dat was ook zo. Getver. Wat moet je dan? Juist. Naar het zwembad. Op zo'n 60 kilometer (!) hier vandaan heb je in het gehucht Black Mount een zwembad dat bij een school hoort. Op deze school zitten maar liefst 10 kinderen. Ook daar is het nu natuurlijk vakantie maar je kunt er een swim in het plaatselijke zwembad nemen. Je moet alleen even de sleutel halen bij het huis 'up the road'. Wij er dus heen. Ik zat 'm wel te knijpen want de bus is nog niet gemaakt. Maar zonder problemen kwamen we aan in het regenachtige Black Mount. Het water in het zwembad was lekker warm en de kids vermaakten zich opnieuw. Ook Mees vond het geweldig. En ja hoor, we waren er weer eens alleen.

Foto's 4,5 en 6 januari

Midical Cintre

Hier een update van Tania Groet from de Midical Cintre (zoals ze hier zeggen). Flip vindt het geweldig om dit enige malen per dag te herhalen en de kinderen beginnen ook al.
Inmiddels ben ik zo'n 2 maanden aan het werk en het went al aardig. Mijn dagen beginnen om 9 uur en eindigen rond 17.30 uur. Ik zie ieder kwartier een patient (in Nederland om de 10 minuten) en nog steeds loop ik uit. De patienten zijn erg vriendelijk net als het personeel. Vandaag was een drukke dag (na een lang weekend) en dan heb ik nauwelijks pauze. Ben ik niet anders gewend in Nederland, maar hier lopen de nurses de hele tijd achter mijn vodden aan dat ik toch echt moet gaan zitten voor 'a cup of tea'.
De sfeer in het Centrum is erg goed. Er zijn veel (9!) kundige nurses aan wie je van alles kunt vragen. Ook mijn collega artsen zijn gelukkig heel toegankelijk. En we hebben een arts in opleiding die van alles aan me vraagt.
Huisarts zijn in Nieuw Zeeland is op zich niet heel anders dan in Nederland. Maar ik ben hier niet alleen huisarts; ook consultatiebureau arts, ARBO arts, verzekeringsarts, keuringsarts en schoolarts. En dat is wel anders. Het huisartsenwerk valt wel mee, maar bij de andere soorten komt mn veeeeel papierwerk kijken. Dat is niet mijn ding. Ik vul regelmatig de verkeerde velden in of in sla iets over. Ik word er gek van. Gaat overigens wel al beter. En er wordt van je verwacht dat je een glazen bol hebt; er moet altijd worden ingevuld hoe lang een aandoening gaat duren en wanneer iemand weer aan het werk kan. Weet ik veel.
Visites rijden doen we niet, is allemaal te ver. Hetgeen soms betekent dat ik aan het eind van de dag mijn benen inspecteer op trombose. Gelukkig verzint Flip vaak wel 1 of ander boodschapje voor me; in Winton is veel meer te krijgen dan in Otautau.
De diensten zijn bijzonder. Het is van overheidswege verplicht voor een huisarts om 'afterhours service' te bieden. Echter, patienten betalen voor een consult 50 euro en als zij naar de eerste hulp van het ziekenhuis gaan is dit gratis. Ze worden daar niet geweigerd, dus alle weekend en avondsnotneuzen gaan naar de eerste hulp. Ik heb niet 1 patient gezien tijdens mijn (enige) dienst. Het nadeel van geen patienten zien is dat je er ook niet voor betaald wordt. Er is geen geld.

Panne in het kwadraat

Omdat O&N in het weekend viel heeft T 2 dagen compensatie. En was ze niet alleen gisteren vrij maar ook vandaag. Wat een feest!
Afgelopen zondag zijn we in de loop van de middag naar de Pourakino picnic plaats gegaan. Ik ben daar al eerder heengetogen maar was toen door een omgevallen boom gestrand. In de herkansing dus. Gelukkig hadden ze ondertussen een stuk uit de omgevallen boom gezaagd zodat we er langs konden. Ik was erg blij met onze hooggeveerde bus. Want het werd er steeds ruiger en smaller. Maar we zijn er gekomen, waren er uiteraard weer alleen, en hebben een heerlijk stuk gewandeld. T is nog wel door een of ander beest gestoken en heeft nu een flinke plek op d'r onderarm die behoorlijk jeukt. Misschien moet ze even naar de dokter :-)
De weersvoorspellingen voor maandag waren erg gunstig dus we zijn gisteren naar Te Anau gegaan. Dat ligt hier 111 km vandaan. Het is een erg mooie route. Het is alleen wat minder relaxed als je pech met je auto krijgt. Zowel op de heen- als terugweg begon de motor bij de Blackmount berg te koken en moesten we een half uurtje een pauze inlassen en koud water bijvullen. Vandaag toch maar even terug naar Jeff.
Verder is het meer van Te Anau prachtig. Het is heel diep (zo'n 400 meter) en erg koud maar uiteraard hebben we er toch even in gezwommen. En met stenen gegooid. Verder mag een bezoekje aan de glimwormen niet ontbreken. Je kunt daar alleen met een boot naar toe. Diep in de grotten bij een ondergrondse rivier bevinden zich duizenden wormpjes die licht geven. Heel gaaf om te zien!
Vandaag is het opnieuw cloudless. Ik ga gauw in de zon zitten!

Foto's 2 en 3 januari

The Voice of Heemskerk

Zoals gesteld. Het echte kerstgevoel was afgelopen jaar (2010) ver te zoeken. Het Oud- en Nieuw gevoel was meer aanwezig. Dat kwam ten eerste omdat de familie Bruin zo aardig was om ons donderdagavond een schaal oliebollen te brengen en daarnaast zijn we gisteravond toch naar Riverton afgereisd om daar het jaar uit te luiden (en het nieuwe in te klinken). Naast de champagne die we meebrachten hadden we ook appelflappen gemaakt. Een geslaagde poging. De familie Manson had in hun crib ook nog wat andere bekenden uitgenodigd. De juiste ingredienten voor een bijzondere New Year's Eve. Het is daarnaast fijn om te zien dat met name Ramon en Sam zich met de andere jongetjes (van Van Brecht) uitstekend vermaken. Ze hebben de hele avond gerugbyd met onze voetbal. Mees hebben we gewoon op het gras voor de deur geparkeerd. Die is niet wakker geweest.
Om even voor 12 zijn we naar het strand gegaan. Daar speelde een bandje en waren zo'n 100 mensen bijeen schat ik. Om 12 uur precies haakten alle mensen de armen ineen en werd er een soort Souflakie gedanst. Heel gaaf. Aan vuurwerk doen ze niet. Dat vinden ze veel te gevaarlijk. Er was wel een kampvuur maar als ik 3 pijlen heb gezien is het veel. Op zich wel jammer.

Nieuwjaarsdag begon goed. De kinders hebben redelijk uitgeslapen. Behalve Mees (en ik). De lucht was strakblauw dus we hebben lekker buiten koffie gedronken. In Nederland maakte men zich steeds meer op voor het nieuwe jaar. We zijn nog even in de uitzending geweest bij het feest "de Voice of Heemskerk op de IJzerdraatweg". Helaas hadden we geen geluid maar het zag er erg gezellig uit. Volgend jaar zijn we weer van de partij!

Vanmiddag was er in een dorpje hier verderop (Tuatepere) een nieuwjaarsfeest. Behoorlijke folklore. Kleiduiven schieten, houthakken, boomstammen doormidden zagen en dat soort zaken. Ook toen was het nog heerlijk weer dus we hebben erg genoten. Ik heb ook nog meegedaan aan de 400 meter voor senioren. Hoeveelste ik ben geworden zeg ik niet. Ik ben meer een duurloper zeg maar.

Foto's Nieuwjaarsdag 2011

New Year's day

Bij ons is het al zover! 2011 is aangebroken.
Ik ben de tafel al weer aan het dekken voor het ontbijt.
We hebben 2011 op het strand van Riverton ingeluid. Ik heb 3 hele vuurpijlen de lucht in zien gaan, T maar twee en Mees geen enkele maar dat maakt geen biet uit. Al het goede gewenst!