Home sweet home

Na een ellenlange vliegreis (zo'n 35 uur!) vanaf Christchurch, Sydney, Singapore en Frankfurt zijn we gisterochtend op Schiphol aangekomen.
Holymoly wat waren we gaar. Maar het ontvangstcommitee stond er en vergoedde veel. Erg leuk.

En wat dacht je van de Ruyn acker..... Hoe bedoel je je welkom voelen? Gaaf. Top.

Het huis staat er nog!

Oh, wat hebben we vannacht lekker geslapen in ons eigen bed.

In alle hectiek zijn we het bijna vergeten.......
Maar onze oudste kerel is ook nog 10 geworden. Van harte gefeliciteerd......
De laatste indrukken van het winnen van de Cup, de vliegreis en de aankomst op Schiphol staan hierrrrrrrrr

Over, finito, schluss

In Hanmer Springs hoorde ik een vrouw spreken over een graveyard. Zo omschreef zij het centrum van Christchurch. Ze had ’t bij het rechte eind. Het hele centrum is afgezet, gebouwen zijn er eenvoudigweg niet meer, overal staan hekken en het lijkt Haarlem wel qua eenrichtingswegen. Je verdwaalt er gemakkelijk. Nadat we even de ramptoerist hebben uitgehangen zijn we gauw de Botanic tuinen ingevlucht. Daar staan de bomen (van 300 jaar en ouder) nog gewoon. En is het lente. Prachtige bloemen.

Het uitzicht over Lyttelton vanaf de Gondola was ons niet gegund. Closed. Net als zoveel bezienswaardigheden. Zelfs in de Playground staan pionnen en hekwerk. Heel spijtig voor Christchurch.

Ook een pion is interessant

Het eind van de middag hebben we doorgebracht op het Holiday Park. Wel zo veilig en vertrouwd. Hier staan de laatste foto's

Broodje filet american, krabsalade…………………. We komen eraan.

Goodbye New Zealand! Thanks for this awesome year. We'll never forget it.

Go the All Blacks

Final Countdown!

Vanmiddag zijn we aangekomen in de op een na grootste stad van NZ: Christchurch. Het is wel even wennen: heeeeel veel mensen, auto's, verkeerslichten en winkels. Tjongejonge wat een drukte. We zijn het duidelijk niet meer gewend. 

Bewust zitten we op een Top10 Holiday Park. Het ligt redelijk centraal, er is veel te doen voor de kinderen en het leek mij wel leuk om de finale van de RWC 2011 morgenavond met wat andere mensen te kijken. Welnu, dat kan. Er is niet alleen een gamesroom maar ook een T.V.room. Leuk.

Van het ei hebben we geen last meer

De unit die we hebben is wel ff anders dan we gewend zijn. We hebben een piepklein balkonnetje (netals in A'dam destijds) en we moeten sinds een jaar weer een trap op! Fijn als je zes koffers op je gemak nog een keer wilt ordenen. Vanmiddag eerst het zooitje naar boven gesleept, maandag kan het weer naar beneden. Wat een problemen zijn er toch in de wereld :-)

Morgen gaan we 'ns bekijken wat er nog over is van het centrum. Ben benieuwd.

Ik weet niet of ik binnenkort nog in staat ben om deze blog bij te werken. Wellicht gebeurt dat pas 19.000 km hiervandaan. In Heemschurch............

De laatste indrukken van gisteren en vandaag staan hierrr

Nieuw record!

126 kilometer heen. Over met name bergweggetjes. Erg mooi. Dat wel. En de terugweg was nog meer (iets andere route). Voor een ......... zwembad!
Je leest het goed. De thermische baden van Hanmer Springs zijn wereldberoemd. In Nieuw Zeeland dan. En als je dan toch in de buurt bent kun je dit waterparadijs natuurlijk niet overslaan.
Voor zij die nog moeten gaan de volgende tip: Doe het niet. Het was geen succes. 
Alles was buiten, dus niks, nada, niets overdekt en er stond een straf windje die je in een keer deed rillen zodra je een van die stinkbaden uitkwam. Niet fijn. Er dreven ook overal blaadjes in het water. Bah. De laatste druppel, het zetje om er snel weer uit gaan kwam toen ik op een gegeven moment met Ramon en Sam in een bad met een hele batterij japanse vrouwen belandde die in het water gewoon hun kleren hadden aangehouden. Getver. Ik was er helemaal klaar mee. Gauw eruit....

Ramon heeft, na het verdiende ijsje, op weg naar de auto nog een lantaarnpaal omvergelopen. Dat krijg je met het spelletje Tag (tikkertje). Dan zien ze niets meer. Hij ziet er niet uit en heeft nu een joekel van een ei op z'n voorhoofd.

De rampfotograaf was er opnieuw als de kippen bij!

Morgen gaan we op weg naar het laatste honk. Ik ben benieuwd wat er nog over is van de stad die op 22 februari zo ongenadig hard is getroffen door een aardbeving.
De aarde zal ook schudden als de All Blacks zondagavond, in eigen land, na 24 jaar opnieuw de wereldcup gaan winnen. Tegenstander is net als 24 jaar geleden, Frankrijk.

Go the All Blacks!

Kaikoura

Gistermiddag zijn we, na een vermoeiende reis in Kaikoura aangekomen. Onderweg heeft het alleen maar geplenst en op een gegeven moment dacht ik dat we bijna de Pacific inwoeien. Holymoly wat had de bus het zwaar en wat ging het tekeer. Maar we zijn niet gecrashed en hebben uiteindelijk alleen nog maar de zooi uitgepakt, de haard aangemaakt en zijn verder lekker binnengebleven.
We zitten in een cottage op een Animal Farm; een beetje vergane glorie maar de varkens, kippen, lama's en wallabie zijn wel erg schattig. Marit en ik hebben vanochtend geholpen de beesten eten te geven. En opnieuw is er een heleboel speelgoed aanwezig en veel ruimte rond het huis. Vanochtend was het heerlijk weer en zodoende hebben de kiddies buiten gespeeld. Vooral vader en moedertje. Mees is de baby (wat een verrassing).
Voor ons geen walvissen-kijken. Ik vind het zielig, vrijwel iedereen schijnt helemaal blauw en groen van de boot te komen, de kans dat je een walvis ziet is 30% en het kost ook nog eens bakken met klauwen. Nee, wij hebben vandaag in het zonnetje langs de prachtige kust een hele mooie wandeling gemaakt en heel, heel ver in de verte zag ik een walvis. Of misschien waren het er wel twee. Of was het een orca of toch een haai? In ieder geval bewoog de zee. Ik vind het wel prima zo.


Kaikoura Range aan de rand van de Pacific Ocean

Morgen gaan we badderen in Hanmer Springs. Even goed schoon worden voordat we het vliegtuig instappen. Meer plaatjes van vandaag staan hierrr

Nelson

Ik snap wel dat mensen in deze omgeving (willen) wonen. Het klimaat is heerlijk en de voorzieningen zijn goed. En dus relatief veel grijze krullen en rollators (de pensionada's).
Gisterochtend hebben we in Jester House een pitstop gehouden. Zonnetje, bakkie koffie, speeltuintje. Veel Vitamine V. Helemaal goed.
Wel waren we T bijna kwijt; opgegeten door een tamme aal. Het liep net goed af. Kijk hieronder maar.
Later op de dag hebben we aan vliegtuigspotten gedaan. Dit keer de drukke start- en landingsbanen van Motueka. Toen het begon te regenen zijn we gauw op huus aan gegaan. Haard aan en monopolien. Ook leuk.
Vandaag scheen (gelukkig) de zon weer. Op naar Nelson. Het strand is heerlijk (en super breed).


Allemaal een mandarijntje

Een/de dierentuin is altijd een succes. Toch? Founders Heritage Park was ook de moeite waard. We hebben de dag afgesloten bij de bekende grote M. Heeft niet mijn eerste voorkeur maar goed, dat heb je zo nu en dan met kinderen.
Meer leuke kiekjes staan hier.
Morgen verlaten we Mapua en omgeving. Dan op naar Kaikoura, onze voorlaatste halte.

Abel Tasman

Als onze medelander Abel Tasman een aantal jaar geleden niet zo'n schijtluis was geweest en niet per direct de benen had genomen bij het ontdekken van NZ dan hadden de mensen hier waarschijnlijk gewoon Nederlands gesproken. Dat was wel zo handig geweest.
Anyway, in 1999 toen we hier al eerder waren, hebben we een aantal tracks in het Abel Tasman National Park in de stromende regen volbracht. Nu scheen de zon. Dan ziet e.e.a. er toch een stuk vrolijker en mooier uit. Wat een prachtige kalme, azuurblauwe zee hebben ze hier.

Wat is er fijner dan na afloop van een enerverende dag even af te koelen in je eigen spa:

Hier staan nog meer mooie plaatjes.

ps; Over een klein half uurtje nemen de All Blacks het in de halve finale van RWC op tegen Australie. Feitelijk is dat al de finale. Vergelijk het met een voetbalkraker tussen Nederland en Duitsland. 

Mapua

We zijn vandaag naar Mapua gereden. Je kent het wel. Mapua. Aan de overkant van deze baai ligt Rabbit Island. Als je bij Otautau de SH6 opgaat en die helemaal afrijdt (zo'n 1000 km) ben je er bijna. Als je helemaal wilt weten waar het ligt moet je hier klikken.
De reis vanaf Woodpecker Bay was opnieuw bochtig en groen. En regenachtig. Maar hier is het (vooralsnog) zonnig. Halverwege, bij Murchison, hebben we even de benen gestrekt en de langste swingbridge van NZ bedwongen. Altijd leuk. Of niet?

Later ging het beter :-)

Onze cottages (we hebben er 2!) zijn helemaal goed. Het bad staat in de tuin en er is veel ruimte. Dat wordt weer rugbyen en misschien zelfs kayakken!
Vanavond slapen de 3 kiddies in hun eigen huisje. Stoer!

In de verte zien we een regenboog

Meer indrukken van vandaag staan hier

Woodpecker Bay

Afgelopen donderdag hebben we, overigens in het zonnetje, Franz Jozef verlaten. Dat heb je altijd. Ik ben er nu 2x geweest en dat is meer dan zat.
De coastal road richting het Noorden blijft indrukwekkend. De wegen zijn op en top onderhouden, er wordt keurig aangeven wat de aan te houden snelheid m.n. in de bochten is en er ligt geen afval langs de weg.
Een must is de Punakaiki Blowholes en Pancake rocks. We hadden geluk met het weer en het tij. Het ging behoorlijk tekeer en Ramon had 't zelfs over de mooiste track tot nu toe.



Zo'n 15 km daarboven, in Woodpecker Bay, bevond zich onze bach. Als je hebt over een huisje aan zee dan was dit een huisje aan zee.

What a view

Het was wat behelpen met de gasflessen en de generator maar het uitzicht vergoedde een hoop.
Op vrijdag was het 's ochtends opnieuw bewolkt en regenachtig. Dan maar shoppen en de plomp in. Was al weer een tijdje geleden en succes verzekerd. Aan het eind van middag liet de zon zich weer zien. Dan is het met zo'n uitzicht wel erg fijn borrelen.

Hier staan nog meer mooie plaatjes.

FJ

In Nederland valt gemiddeld zo’n 600 mm regen per jaar. In Dublin het dubbele (denk ik). In Franz Josef Glacier, waar we de afgelopen dagen verbleven, valt gemiddeld zo’n 5100 mm. Dit is ruim 5 meter! Het maakt het meteen een van de natste plekken op aarde.
Welnu, ook wij hebben dit gemerkt. Vanaf het moment dat we de plaats binnenreden regende het (maar dan ook heeeel hard en van die echte grote, natte druppels) en droog hebben we het niet gezien. Verder alleen maar wolken en mist. Verschrikkelijk. Je zult er wonen.
Wij, als echte die-hards, laten ons door een beetje regen niet uit het veld slaan en hebben die wandeling naar de gletsjer toch volbracht. Met regenjacks en poncho’s kom je een heel eind.
Toch moet ook ik toegeven dat het witte spul er bij een zonnetje toch wat mooier uit moet zien.

Hier staan nog wat natte, verregende foto’s.

West Coast

Je hebt in NZ afgelegen gebieden en afgelegen gebieden. Nadat we Central Otago vaarwel hadden gezegd en via de prachtige route door de Southern Alps (ca 250 km) in de buurt van Haast aan de Westkust kwamen nam het toch al niet drukke verkeer verder en verder af. Je komt zo nu en dan een pick-up truck tegen en af en toe een verdwaalde campervan. En wij. Als je er panne krijgt heb je een redelijk groot probleem.
Ik had een huisje geregeld in Hannahs Clearing. Dit ligt 20km ten zuiden van Haast in de middle of nowhere. Er is geen internet, geen cellphone coverage en ook het water uit de tap kun je niet drinken. Het ziet er uit als uilenzeik. Gelukkig is er regen genoeg en van regenwater ga je niet guppen. De bach (Cookhouse), erg luxe van binnen, lag aan het strand. Dan kun je soms zulke plaatjes schieten.



Sunset at Hannahs Clearing towards Jacksons Bay, NZ

 Gisteren zijn we nog wat verder naar het Zuiden afgezakt. Je kunt niet verder dan Jackson's Bay. Ook daar zijn de sandflies uiteraard aanwezig en is er opnieuw van god en alle mensen verlaten een prachtig onderhouden track. Het is nu of nooit want of je daar ooit nog komt.........
Tenslotte hebben we heerlijk geluncht in The Cray Pot. Met onze 4 kinderen was ie in een keer vol.

Vandaag zijn we langs de kust verder naar het Noorden gereden. Nu zitten we in Franz Josef Glacier. Die oude Oostenrijker. Het heeft zo'n beetje de hele dag geregend. Wat moet je dan? Juist lekker in de Hotpools nog natter worden.

Hier staan nog een paar prachtige plaatjes.

Solandra Lodge

Het fietsen zit erop. Fietsen doen we pas in Heemskerk weer. Gisteren hebben we even op onze tanden gebeten en toch nog 27 km gereden. Geweldig..... De track volgt stukken waar geen hond (en auto) komen. Het is zo desolaat en mooi.
Sam was helemaal top. Kilometertellertje op de fiets en maar gaan. Hij kreeg er geen genoeg van. De twee andere apen hebben regelmatig de kinderfiets en tagalong afgewisseld. Maar ook voor hen petje af. In 3 dagen toch zo'n 70 km afgelegd.
De fietsen en de trip was mede geregeld door Steve. Hij heeft én een fietsenverhuurbedrijf én bezit ook een lodge waar we nu 3 nachten zijn. Het is moeilijk om te beschrijven hoe gaaf het is. Je moet het gewoon zelf komen zien.

Vanmorgen zijn we na het ontbijt wat gaan toeren met onze people-mover. We hebben het Blue Lake van St. Bathans gezien (had er nog nooit van gehoord) en later op de middag zijn we gaan curlingen in Naseby. De mussen vielen dood uit de boom, de lucht was strakblauw en wij stonden binnen in een vrieshal te ijskegelen. Het moet niet gekker worden.

Morgen gaan we richting Haast (Westkust), maar haast hebben we niet. Ben je gek.
Deze foto wilde ik jullie niet onthouden.

Makkelijk werk voor Postie 3

Meer indrukken van de afgelopen dagen staan hier

Go All Blacks Go (ze spelen morgenavond tegen Argentinie).

Zere kont

Een van de 101 Must-do's is de Otago Rail Trail. Een oude spoorlijn die gebruikt werd om kolen en goud te vervoeren is niet meer en wordt sinds een aantal jaar gebruikt als fiets-track.

Van begin tot einde is ie 150 km. Voor ons is dat wat teveel van het goede maar een aantal kilometers wilden we er toch wel van afleggen. Gisteren zijn we op het hoogste punt begonnen (Oteruha) en hebben zo'n 28 km richting het Oosten gefietst (tot aan Waipiata). Het was behoorlijk afzien; een straf windje tegen maar we hebben 't volbracht.
Vandaag zijn we opnieuw naar het hoogste punt gebracht en zijn we richting het Westen gefietst. Het was een spectaculaire trip; door tunnels, over oude spoorbruggen en langs ravijnen. Super gaaf!
We hebben de route wel iets ingekort. 18 kilometer per dag is net leuk. Dan houden de kids er plezier in. Morgen nog zo'n stukje en dan hangen we de fietsen aan de wilgen.


In the middle of nowhere

Hier wat meer foto's

Bye Otautau

Vanavond hebben we nog een keer onze favoriete Silverbeet schotel gegeten. Een soort spinazie. Erg groen. Erg gezond. Het zou best eens kunnen dat ik dat ga missen.
Wat ik zeker ga missen zijn de bezoekjes van mij en Mees aan Playcentre en Otautau School.
We zijn vandaag flink uitgezwaaid. Er viel hier en daar een traan.
Op Playcentre waren er allemaal lekkernijen. En op school een shared lunch. De kinderen hebben allemaal Kiwi-gerechtjes gemaakt. Als je mee wilt smikkelen klik dan hier.

Tenslotte zette ook de Principal van school onze 3 kleine eendjes nog even in het zonnetje. Luister maar:



Oh ja; Lars en Wollie hebben een nieuw thuis gevonden. Ik weet zeker dat Jonty, Charlie en Libby goed voor ze zullen zorgen. En er is beloofd dat ze niet naar de 'Works' (slachthuis) hoeven.

Hier staan meer indrukken van de laatste dag in Otautau.

Speight's Summit

Pfff.
Vandaag behoorlijk gaar. Gisteravond opnieuw een Farewell party. Dit keer voor de adults in de locale pub. Uiteindelijk veel te laat in het mandje met veel te veel drank in het lijf. Geef toe, we zijn ook niet meer zo heel veel gewend lately.
Het was in ieder geval erg geslaagd en tegelijkertijd ook weer niet.
Nog één dagje 'afscheid nemen' en dan hitten we op dierendag de road.